محمود نفیسی بهابادی

زمینه: انباشتگی فلزات سنگین که در اثر فاضلاب های صنعتی، شهری و کشاورزی ب هوجود می آیند معمولاً در مقابل تصفیه شیمیایی مقاوم م یباشند. این گونه فلزات به راحتی می توانند باعث آلودگی زیست محیطی آبزیان به خصوص میگوها شوند که یکی از مهم ترین زنجیره غذایی انسا نها محسوب می شوند. هدف از این مطالعه، بررسی غلظت فلزات سنگین از جمله سرب، کادمیوم، روی، مس و جیوه در میگوهای دریایی و پرورشی آب های سواحل استان بوشهر (خلیج فارس) بوده است. Ferropenaeus ) مواد و روش ها: میگوهای دریایی از سه ناحیه از سواحل استان صید و جمع آوری گردید. همچنین میگوهای پرورشی از 3 گونه سفید هندی انتخاب گردید. پس از شستشو، بافت خوراکی میگو جداسازی، تعیین (Litopenaeus vannamei) و پا سفید (Penaeus semisulcatus) ببری سبز ،(indicus وزن و در فور با دمای 70 درجه سانت یگراد خشک گردید، سپس ب هصورت پودر در آمده و در کوره با درجه حرارت 550 درجه سانت یگراد به خاکستر سفید تبدیل شدند. مقادیر فلزات سنگین سرب، کادمیوم، جیوه، مس و روی توسط دستگاه جذب اتمی شعله ای تعیین مقدار گردیدند. 1 قسمت در میلیون و جیوه /34 ،0/44 ،9/27 ،2/ یافته ها: میانگین غلظت فلزات سنگین سرب، کادمیوم، مس و روی در میگوهای دریایی مورد بررسی به ترتیب 38 1/ 37 و 0 /42 ،9/8 ، 2/8 قسمت در میلیارد تعیین گردید. همچنین میانگین غلظت فلزات سنگین سرب، کادمیوم، مس و روی در میگوهای پرورشی ب هترتیب 3 2 قسمت در میلیارد محاسبه شد. اختلاف چندانی در مقادیر فلزات سنگین بین دو گروه دریایی وپرورشی مشاهده نگردید. مقادیر مجاز / قسمت در میلیون و جیوه 7 20 و 50 میلی گرم در کیلوگرم وز نتر بافت میگو و در مورد جیوه 500 میکروگرم ،0/1 ، با استاندارد ملی ایران برای فلزات سرب، کادمیوم، مس و روی ب هترتیب 1 در کیلوگرم وزن تر بافت میگو می باشد. کمتر (WHO) نتیجه گیری: نتایج این بررسی نشان داد که غلظت فلزات سنگین روی، مس و جیوه از استانداردهای گزارش شده توسط سازمان بهداشت جهانی بوده و نگران کننده نمی باشد. هر چند میانگین غلظت فلزات سرب و کادمیوم در هر دو نوع دریایی و پرورشی از حداکثر مجاز برای مصارف انسانی بالاتر بوده و نیاز به بررسی و حساسیت بیشتری دارد. نتایج این مطالعه پیشنهاد م یکند که اقدامات لازم جهت پیشگیری از آلودگی آ بهای سواحل دریای بوشهر توسط مقامات مسئول صورت پذیرد