محسن عباسی

در شرایطی که کمبود منابع آبی قابل شرب به عنوان یک مسئله جدی مطرح شده است، تقطیر غشایی(MD) به علت توانایی بالا در شیرین سازی آب های با شوری زیاد و تصفیه انواع پساب ها مورد توجه قرار گرفته است. تاکنون انواع پلیمرها همانند پلی وینیلیدن فلوراید(PVDF)، پلی پروپیلن(PP)، پلی تترا فلوئرو اتیلن(PTFE) برای تهیه غشاهای MD مورد بررسی قرار گرفته اند. در این مطالعه رفتار غشای لیف میان تهی پلی کربنات (PC) ساخته شده به روش جدایش فازی خشک-تر، به عنوان یک گزینه پلیمری دیگر مورد مطالعه قرار گرفته است. از آنجایی که این غشا بطور طبیعی آب دوست می باشد، به کمک اصلاح سطح با نانو ذرات سیلیکا آئروژل(نانوذرات SIA) و پلی دی متیل سیلوکسان (PDMS)، زاویه تماس از 5/77 درجه به 102 درجه افزایش داده شد. همچنین به منظور بهبود خواص حرارتی و آب گریزی توده غشایی، 5/0 درصد از نانوذرات SIA به ماتریس غشا افزوده شد. نتایج آزمون عملکردی نشان می دهد که غشای حاوی نانوذرات SIA و اصلاح شده با نانوذرات SIA/PDMS علاوه بر اینکه در نهایت شار آب تولیدی و درصد دفع نمک بالاتری خواهد داشت، می تواند به میزان 50 درصد بازده حرارتی را نسبت به غشای خالص افزایش دهد. این مطالعه نشان داد که غشای لیف میان تهی پلی کربنات ساخته شده تخلخل موثر سطح بسیار پایینی دارد و این موضوع بر کاهش شار آب تولیدی تاثیر چشمگیری داشته است و مقدار آن را بشدت پایین می آورد. با این حال بکارگیری نانوذرات SIA در ماتریس غشا توانست پتانسیل بالایی برای اصلاح غشا MD در جهت بهبود شار آب تولیدی و افزایش بازده حرارتی از خود نشان دهد.