محسن عباسی

امروزه علاوه بر نقش های آب در چرخه حیات طبیعی و انسانی، از آب بعنوان اصلی یکی از مهمترین نیاز انسان ها یاد می شود. دهه های اولیه قرن بیست و یکم میلادی بحران آب مهمترین بحران بسیاری از کشورهای جهان خواهد بود. طبق گزارش سازمان جهانی آب، حدود 17 درصد کمبود آب برای جمعیت جهان تا سال 2020 بوجود خواهد آمد. امروزه منابع مطلوب آب برای مصارف صنعتی و انسانی بشدت رو به کاهش گذاشته است، زیرا که منابع آب شیرین در جهان محدود است (فقط یک درصد از آب های موجود در دسترس). کشور ایران با میانگین بارندگی 250 میلی لیتر در سال یکی از کشور های کمربند خشک کره زمین است، در حالی که میانگین بارندگی کشور از یک سوم میانگین بارندگی جهان کمتر است، فقدان بارندگی مناسب در سال های اخیر مشکل آب را در سطح کشور بیش از هر زمانی حاد کرده است. منابع آبی نامتعارف آبهایی هستند که از آنها به صورت معمول نمی توان استفاده کرد و برای به کارگیری آنها نیاز به اعمال سیاستهای مدیریتی و حفاظتی ویژه می باشد. به طور کلی فاضلاب های شهری، پساب ها، آب زهکش ها و آب های شور دریا و لب شور رودخانه و چاه به عنوان منابع آب های نامتعارف شناخته می شوند، زیرا که این آب ها جهت استفاده به منظور شرب، کشاورزی و صنعت نیاز به تصفیه دارند. این آب ها به دلیل دبی ثابتی که دارند مورد اطمینان می باشند ومی توانند به عنوان منبعی برای تأمین آب، مورد استفاده قرار گیرند. به بیان بهتر، منابع آب شیرین در دسترس با کیفیت مطلوب، بسیار محدود هستند و عدم توزیع یکنواخت این منابع در نقاط مختلف و تفاوت قابل توجه بارش در فصول مختلف باعث شده تا دسترسی به منابع در کشورهای مختلف با محدودیت های بیشتری نیز مواجه شود. از طرفی مصارف مختلف آب بشدت رو به افزایش است که مساله تامین آب را با مشکلات جدی مواجه ساخته است. استفاده از آبهای نامتعارف با توجه به محدودیت منابع آبی کشور در مدیریت خشکسالی بسیار مؤثر و کارآمد است و استفاده از آب های نامتعارف یکی از راههای توسعه بخش کشاورزی و صنعتی محسوب می گردد [1]. در این راستا به علت کمبود آب طبیعی و افزایش فاضلاب شهری، بازیافت از فاضلاب، به عنوان یک منبع جدید آب، جهت پیشبرد اهداف توسعه پایدار شهری، بررسی شده است و فاضلاب خانگی به عنوان یکی از بزرگترین منابع در ذخیره آب، شناخته شده است؛ به طوری که بازیافت و استفاده مجدد از آن، س