سیدناصر جابری

در این مقاله شیوۀ داستان پردازی مولانا در داستان مشهور پیر چنگی مورد مطالعه قرار گرفته است. بر این اساس پس از مقدمه و ارائۀ خلاصه ای از داستان، جهت تبیین شیوة قصه پردازی مولانا به سه مقولۀ طرح یا پلات داستان، تحول و فنا در وجود قهرمان و بالأخره روش روایی فاصله گذاری پرداخته شده است. مثنوی دارای بوطیقای داستان متفاوتی است؛ البته قواعد و قوانین حاکم بر دیگر آثار داستانی نیز در آن قابل پی گیری است، اما علاوه بر آنها شیوه های دیگری نیز وجود دارد که باعث تمایز و برتری مثنوی می شود؛ یکی از آنها تحول شخصیتهای داستان است که با مقولۀ فنا در ارتباط است و بر جزء جزء اثر تأثیر می گذارد. مقولهی «فاصله گذاری» که «بلاغت منبری» و استطراد نیز نامیده شده است، دیگر مشخصۀ روش روایی داستان پردازی مولوی است که در ارتباط با چگونگی توسعۀ متن و تناسب مطالب و سیرآفاقی- انفسی در این تحقیق به آن پرداخته شده است.