ناصر زارع

شاعر نام آور معاصر عراقی، عبدالوهاب البیاتی در شعر بلند و روایت گونه ی خود، «محنه ابی العلاء»، همنشینیِ پنهان و آشکار تصویرها، ترکیب ها و عبارت هایی از خود و دیگران را دستمایه ی خلاقیت شعری خود قرار داده است. این ساختار روایت گونه و همنشینی متن ها و مناسبات بینامتنی تصویرها، ترکیب ها و عبارت ها، به ناگزیر شعر را از حالت تک صدایی به در آورده و صداهای گوناگون و متمایز و حتی متضادی چون صدای گالیله، سوار مسین (فارس النحاس)، ابوالعلای معری، آوازه خوان و امیر، شاعر دربار و راوی را پدیدار کرده است؛ به گونه ای که این فراشد، خصلتی چند صدا به این شعر داده است. هر کدام از این چهره ها با صداهای متمایز و متضاد و با کنش ها، تنش ها و دلالت بخشی های خود و همچنین با مناسبات متقابل درونی، توانسته اند شکل نهایی و معنای مرکزی شعر را به فرجام برسانند. کوتاه این که می توان گفت که فرم روایت گونگی، مناسبت های بینامتنی و صداهای متقابل در این شعر توانسته محتوای مرکزی و کلان این شعر را که همان دگرگونی اوضاع و تابش نور است رقم بزند.