ناصر زارع

غالباً گمان بر این است که پیوند زبان فارسی با زبان عربی، محدود به واژگان معرّب است؛ ولی شواهد تاریخی نشان می دهد که ارتباط میان این دو زبان، ریشه دار تر از واژ گان معرّب است. پسوند «الف و نون»، شاهدی مهم در پیوند با تأثیر و نفوذ ریشه دار زبان فارسی در زبان عربی است. چنان که پیداست از کارکردهای این پسوند، در زبان فارسی، نسبت ساز بودن آن است؛ اما نکت? جالب توجه در پیوند با این پسوند، حضور آن در شماری از اَعلام تاریخی بصره است. نخستین کسی که به این نکته اشاره کرده یاقوت حموی در کتاب معجم البلدان است. سده ها پس از یاقوت، ناجی معروف، مورخ معاصر عراقی به این موضوع پرداخت و سخن یاقوت را نادرست انگاشت و این پسوند را نه پسوند نسبت ساز فارسی بلکه نشان? مثنای عربی تلقی نمود. ایشان به تخطئ? سخن یاقوت بسنده نکرد، بلکه فراتر از این، پسوند «ان» جمع فارسی را نیز همان الف و نون تثنی? عربی دانست که وارد فارسی شده و معنای جمع پیدا کرده است. شواهد عینی تاریخی و زبانی نشان می دهد که سخن ناجی هم در ارتباط با نظر یاقوت و هم در پیوند با نشان? جمع فارسی، نادرست است