رسول بلاوی

بدون شک شعر آیینه تمام نمای زندگی بشری می باشد و در دوره های مختلف شاهد این بوده ایم که شاعران نامی و بزرگ تصاویر زیبایی را از جامعه خود بجای گذاشته اند که نمونه بارز آن در زبان عربی را می توان در معلقات و شعر جاهلی یافت و همچنین می تواند شعر دوره اسلامی و دوره عباسی را بعنوان تاریخ شبه واقعی برای آن دوره ها به شمار آورد. علاوه براین در زبان فارسی نیز شاهنامه فردوسی نمونه والای این شعر می باشد. شاعر همیشه تلاش می کند تا بهترین مضامین و استعاره ها و کنایه ها را در شعر خود بکار گیرد که گاهی در این امر موفق و گاهی دیگر ناکام می ماند. سلیمان العبری، یکی از چهره های شاخص شعری در دوره معاصر است که تلاش نمود شعرش تصویر تمام نمای زندگیش باشد. این دوره، یکی از مهم ترین و شکوفا ترین دوره های شعر نو در جهان عرب محسوب می شود. مضامین بیشتر شعرهای او را عشق و اجتماع تشکیل می دهد که حول محورهای فکری ازجمله تنهایی، یأس و نومیدی، یافتن امید در دل نومیدی و... می چرخد. تأثیر رویدادهای تاریخی، اقتصاد نابسامان، فقدان رفاه اجتماعی، آزادی و استقلال در کشور ازیک طرف و همچنین تأثیر و نفوذ مکاتب ادبی اروپایی مانند رمانتیسم، سمبولیسم و... از طرف دیگر؛ مجموعه عواملی است که شرنگ یأس و تنهایی و مرگ را در کام شاعر ریخته و سبب سرخوردگی و یأس شاعر از زندگی شده است. در این پژوهش سعی شده است که درون مایه ی اشعار شاعر همراه با تشریح محورهای فکری به روش توصیفی و تحلیلی مورد نقد و بررسی قرار گیرد. از جمله نتایج این پژوهش تلاش شاعر برای به تصویر کشیدن اوضاع اجتماعی وسیاسی کشورش است.