سروش احمدی

در این مطالعه، کارایی چهار بازدارنده (متیلن فسفونیک اسید، بنزوتریازول، 2-مرکاپتوبنزیمیدازول و 2-اتیل بنزیمیدازول) برای مهار خوردگی نمونه های فولاد کربنی در محلول یک مولار هیدروکلریک اسید با روش کاهش وزن مورد ارزیابی قرار گرفت. طراحی آزمایش و مدل سازی فرآیند کنترل خوردگی برای دو بازدارنده ای که بالاترین راندمان را داشتند، با استفاده از روش طراحی ترکیبی مخلوط-فرآیند در دما، غلظت و نسبت های مختلف اختلاط انجام شد. 2-مرکاپتوبنزیمیدازول و 2-اتیل بنزیمیدازول برای برررسی به صورت مخلوط انتخاب شدند. از طریق تحلیل واریانس داده های آزمایشگاهی، مدل جدیدی برای پیش بینی راندمان بازدارندگی مخلوط این دو بازدارنده به دست آمد. داده های راندمان بازدارندگی پیش بینی شده از مدل مطابقت خوبی با داده های آزمایشگاهی داشتند و مقدار P مدل کمتر از 0001/0 بود. علاوه بر این، مقادیر ضریب تعیین، ضریب تعیین تعدیل شده و ضریب تعیین پیش بینی به ترتیب 9989/0، 9986/0 و 9982/0 بود. نتایج نشان داد که با افزایش غلظت مخلوط بازدارنده ها، راندمان بازدارندگی افزایش می یابد. هم چنین، دما بر کارایی مهار خوردگی اثر منفی داشت و با افزایش دما، درصد بازدارندگی مخلوط کاهش یافت. مقادیر بهینۀ دما، غلظت مخلوط و نسبت اختلاط از طریق مدل سازی تعیین شد که به ترتیب 25 درجۀ سلسیوس، ppm 130 و 75 درصد 2-مرکاپتوبنزیمیدازول به 25 درصد 2-مرکاپتوبنزیمیدازول بود. در این شرایط، راندمان بازدارندگی مخلوط بیشتر از 93 درصد بود. علاوه بر این، میزان اثر هم افزایی بین بازدارنده های 2-مرکاپتوبنزیمیدازول و 2-اتیل بنزیمیدازول تعیین شد. بالاترین میزان اثر هم افزایی بیش از 5/6 درصد بود که راندمان بازدارندگی خوردگی را بیش از 5/6 درصد افزایش داد.