سمیه شرونی

پست مدرن در ادبیات جهانی به معانی و مفاهیمی کاملاً متفاوت به کار رفته و آن را وضعیّت، تجربه، آگاهی و شعر یا وجدان تاریخی، فضا و حال و هوای فکری، بحران گفتمان، نظریه شاعرانگی، عقب نشینی و رسالت و... دانستهاند. شعر پست مدرن امروز، انعکاس نابهسامانیها، دردها و مشکلات اجتماعی است که با زبانی عریان و بیپروا بیان شده و شاعران پست مدرن که جوانانی تازه کار هستند، با جسارت و بیپروایی خاصّی، خطر قرمزهای اخلاقی جامعه را رد کردهاند که این امر، موجب نارضایتی و خرده گیری بسیاری از منتقدان ادبی شده است. در این پژوهش بر آنایم که با اشاره به جنبههای اروتیکی این نوع شعر و تفاوت آن با پرنوگرافی و شعر اروتیک، نشان دهیم که شعر پستمدرن، بر خلاف آنچه برخی می پندارند، هرزه نگاری و موجب ابتذال ادبی نیست، بلکه شعر درد و زبان اعتراض به نابهسامانیهای اخلاقی جامعه است که با زبان بررنده و تیز درصدد اصلاح این نابههنجاریهاست.