شهریار عصفوری

افزایش روزافزون مصرف سوخت های فسیلی و تولید گازهای گلخانه ای موجب بروز مشکلات عدیده ای در جهان شده و توسعه پایدار را با عدم توازن بین مؤلفه توسعه صنعتی و توسعه زیست بوم مواجه ساخته است. بدیهی است در اثر این عدم توازن، توسعه فرهنگی-اجتماعی که رکن سوم توسعه پایدار است نیز دچار خدشه های اساسی خواهد شد. از این منظر مدیریت گازهای آلاینده محیط زیست به شدت مورد توجه قرار گرفته و چندین پروتکل بین المللی نیز بین کشورهای توسعه یافته و کشورهای در حال توسعه منعقد شده است. یکی از کارآمد ترین روش های کاهش آثار زیانبار گازهای آلاینده، جمع آوری و ذخیره سازی آنها در مخازن مناسب طبیعی می باشد. آمارهای جهانی نشان می دهند کشور ایران به دلیل حرکت در مسیر توسعه صنعتی دارای پتانسیل قابل ملاحظه ای برای تولید گازهای آلاینده می باشد. از سویی دیگر وجود مخازن هیدروکربوری تخلیه شده یا در حال تخلیه در ناحیه جنوبی ایران، پتانسیل استفاده از فناوری جمع آوری و ذخیره سازی گازهای آلاینده را جذاب تر می نماید. در این تحقیق تلاش شده است تا با مطالعه تطبیقی و میدانی نقشه راه این فناوری تهیه شود. از نکات کلیدی این نقشه راه، توجه همزمان به حوزه مطلعاتی زیست بوم، صنعت و جامعه پیرامونی می باشد.