شهریار عصفوری

در دهه های گذشته، دارو رسانی رشد سریع و فوق العاده ای در علم داروسازی داشته است. در این مطالعه، با توجه به این که دارو فرایند التیام را تسریع می بخشد، دکسپانتنول و عصاره بنه کوهی (Pistacia atlantica) به ترکیب پلیمری آلژینات/ پلی وینیل الکل با استفاده از روش ترکیب افزوده می شود. نتایج نشان داد که با افزایش غلظت محلول پلیمری پلی وینیل الکل، قطر نانوالیاف و همچنین ویسکوزیته محلول افزایش یافته، به طوری که از محلول پلی وینیل الکل با غلظت 10 درصد وزنی نانوالیاف یکنواخت تری تولید شده است. سپس با افزودن پلیمر آلژینات به محلول پلی وینیل الکل، نقصان فرایند الکتروریسی در فرایند تولید نانوالیاف با افزایش غلظت محلول پلی وینیل الکل به 10 درصد وزنی اصلاح شد. به منظور بررسی اثر پلیمر آلژینات بر تورم و تخلخل نانوالیاف با استفاده از تست تورم و تخلخل مشخص شد که افزودن آلژینات به محلول پلیمری پلی-وینیل الکل، تورم حدود 3/1 برابر و تخلخل نانوالیاف 6 /2 درصد نیز افزایش یافته است. نانوالیاف تولیدی با استفاده از طیف سنج تبدیل فوریه مادون قرمز (FTIR)، پراش اشعه ایکس (XRD)، میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM)، گرما وزن سنجی (TGA) و آزمون استحکام کششی مشخصه سازی شد. سپس، نتایج رهش دارو دکسپانتنول از این دو نوع نانوالیاف نشان داد که نانوالیاف حاوی کیتوزان 1 درصد وزنی/حجمی کنترل رهش دارو بهتری نسبت به بقیه پوسته های مختلف فراهم می کند. همچنین، رهش دارو از پانسمان زخم حاوی دکسپانتنول از مکانیزم نفوذ فیک و مدل کروسمیر-پپاس پیروی می کند. آزمون سمناکی و کشت سلولی نشان داد که نانوالیاف آلژینات/ پلی وینیل الکل- کیتوزان حاوی دکسپانتنول نه تنها نسبت به سلول های فیبروبلاست غیرسمی هستند بلکه بر چسبندگی سلولی و مورفولوژی نیز تأثیرگذار بود. بنابراین نانوالیاف تولید شده می تواند برای کاربردهای بیولوژیکی و پزشکی به عنوان پانسمان زخم استفاده شود.