سعید زارعی

در این مطالعه تغییرات نرخ لرزه خیزی برپایه تغییرات فراسنج لرزه خیزی( b-value) و بعد فرکتال لرزه خیزی (D-value) با استفاده از داده های لرزه ای دستگاهی مورد بررسی قرار گرفته است. در طول دو دهه گذشته، بخش خاوری منطقه جنوب زیرپهنه فارس در کمربند کوهزایی زاگرس فعال بوده است. در این مطالعه لرزه خیزی بخش جنوبی زاگرس در پهنه فارس از سال 2000 تا 2021 تحلیل شده است. از روش حداقل مربعات برای اندازه گیری فراسنج لرزه خیزی bو از روش انتگرال همبستگی برای محاسبه بعد فرکتالی زمین لرزه های رخ داده استفاده شده است، سپس از روش همسایگی برای تهیه نقشه های پهنه بندی استفاده شده است. کاهش مقدار b در شمال خاوری نشان می دهد که تنش در این بخش در حال افزایش است که می تواند نشانه ای از یک زلزله بزرگ در آینده باشد. همچنین، تغییرات فضایی b نشان می دهد که بخش شمال خاوری در مقایسه با بخش جنوب باختری کم تر تحت فشار است. با توجه به اینکه ضریب همبستگی حدود 78/0 – است، لذا ا میزان احتمال رخداد زمین لرزه های بزرگ بر روی گسل هایی با مساحت زیاد افزایش می یابد. با توجه به نقشه های پهنه بندی و شناسایی مناطق با تنش بالا در محدوده مطالعاتی، بخش های شمالی گسل MFF و گسل برازجان و مناطق اطراف شهرهای جم، فراشبند و در مراحل بعد خورموج به عنوان مناطق احتمالی رخداد زمین لرزه آتی معرفی می گردند. این نتایج نشان می دهد که این رویکرد می تواند به عنوان یک ابزار مفید برای ارزیابی توزیع توان لرزه ای در مناطق فعال لرزه زمین ساختی مورد استفاده قرار گیرد.