وحید مرشدی

اثرات دوره های طولانی مدت گرسنگی و غذادهی مجدد بر روی عملکرد رشد و تغذیه، ترکیبات بیوشیمیایی بدن، شاخص های خونی و ساختار بافت کبد و روده در بچه تاس ماهیان سیبری (Acipenser baerii) با میانگین وزنی 5/0± 51/34 گرم برای 49 روز بررسی شد. بچه ماهیان سه رژیم غذایی متفاوت را تجربه کردند، کنترل چهار وعده روزانه در روز تا حد سیری، تیمار اول 2 هفته گرسنگی و 4 هفته غذادهی مجدد و تیمار دوم 3 هفته گرسنگی و 4 هفته غذادهی مجدد. زیست سنجی از ماهیان و نمونه های مربوط به پارامترهای بیوشیمیایی بدن و پارامترهای خونی ماهیان در پایان گرسنگی و غذادهی انجام شد. نتایج نشان داد که در پایان آزمایش اختلاف معنی دار (P < 0/05) بین تیمار 1 و گروه شاهد با تیمار 2 از نظر وزن، افزایش وزن بدن، کل غذای مصرفی، غذاگیری روزانه، نسبت بازده پروتئین و ضریب تبدیل غذایی مشاهده شد. همچنین طول پرزهای ماهیان گروه شاهد به صورت معنی داری (P < 0/05) بالاتر از تیمارهای 2 هفته و 3 هفته گرسنگی بود. نتایج بررسی های میکروسکوپی نشان داد که در مقایسه با گروه شاهد اکثر علائم پاتولوژیک از جمله دژنرسانس زیاد چربی، نکروز سلولی، پرخونی زیاد و رکورد صفراوی در کبد تاس ماهیان سیبری در تیمار 1 و 2 مشاهده شد. به طور کلی می توان نتیجه گیری کرد که بچه تاس ماهیان سیبری توانایی تحمل دوره های گرسنگی طولانی مدت دو هفته را دارند.