حسین سلیمی

سید حسن حسینی، از شاعران نوآور، مطرح و موفق ادبیات انقلاب، جنگ ودفاع مقدس است که با نوآوری های خلّاقانه وترکیب سازی های بدیع و نوین خویش درعرصه ی شعرمعاصر و به ویژه در زمینه ی شعرانقلاب ، جنگ و دفاع مقدس ، توانست خیلی زود خود را به جامعه ی ادبی ایران معرفی نموده و راهگشای بسیاری از شاعران انقلاب به سوی افق های جدید گردد. حسینی ازهمان آغاز با نگرش و اندیشه ای نو و ذهنیتی تقریبا پیچیده و بالاتر از حد معمول و متوسط ، با زاویه ی دید شاعرانه، سروده هایش را ازمدار سطحی بودن ، رها و به سوی شعری شعورمند هدایت نمود. فرم گرایی تا حدی موفق ، به گونه ای که اندیشه قربانی نگردد ، فضا سازی های تصویری دلچسپ و تازه ، عادت زدایی و آشنا گریزی درقلمرو زبان و نیزخلق و ایجاد تصاویردلنشین وشفاف را می توان ازویژگی های شعر این شاعر به شمار آورد. با این همه ، اگرچه سید حسن حسینی هم درخلق مضامین تازه و جدید وهم درآفرینش و ابداع واژگان وترکیبات و تصاویر بدیع، شاعری موفق است اما گاهی نیز، افرا درترکیب سازی ها، اصراربرتصویرپردازی و توجه بیش از اندازه به موسیقی ترکیبات - دربسیاری موارد- عاطفه و معنا و مضمون را درشعر او تحت الشعاع قرارداده و تضعیف می کند. در این مقاله کوشش شده است تا با روشی توصیفی – تحلیلی، ویژگی های بلاغی و سطوح ادبی سروده های سیدحسن حسینی را دربستری سبک شناسانه و با دیدی انتقادی بررسی نموده و از زاویه ی صورخیال و موسیقی، مورد تجزیه و تحلیل قرار دهیم. دراین راستا کوشیده ایم تا به نمونه های فراوانی ازسروده های شاعر که ازمنظرصور خیال و موسیقی، ارزش واهمیت سبک شناسانه داشته اند اشاره نموده و آنها را تجزیه و تحلیل نماییم. مرجع ومنبع، مجموعه های شعری سیدحسن حسینی بوده است.