خداداد بحری

فخر از موضوعاتی است که در دیوان بیشتر شاعران یافت می شود. این موضوع در اشعار شاعران به شکل فخر ذاتی و دینی و حزبی تجلی یافته است. نویسنده در این جستار به بررسی فخر در اشعار عامیانه استان بوشهر پرداخته تا پاسخ این دو پرسش روشن شود: 1-در بین مردم این دیار داشتن چه چیزهایی و اتصاف به چه ویژگی هایی موجب مباهت بوده است؟ 2-شاعران فولکلور با چه شیوه هایی صفات برجسته خود و قومشان را به تصویر کشیده اند؟ نگارنده برای این منظور، با روش توصیفی-تحلیلی، مجموعه اشعاری را که در کتاب «ادبیات عامیانه استان بوشهر» نوشته عبدالله رضایی گرد آمده، بررسی کرده است و به این نتایج دست یافته است: الف: در ادبیات عامیانه استان بوشهر موضوعات فخر، به فخر ذاتی محدود است. اگر ابیاتی را بتوان خارج از این محدوده دانست باید آن را در دایره فخر دینی وارد کرد. بنابراین، ابیات موجود از فخر حزبی خالی است؛ ب: آنچه از فخر ذاتی در شعر شاعران فولکلور این استان نمود بیشتر دارد، افتخار به دلیری و ثروت و مقام است. ج: اصلی ترین فن بکار رفته برای بیان افتخارات، فن تشبیه است که به وفور در اشعار مطالعه شده نمایان است. این تشبیه ها غالبا ساده هستند و تشبیه های پیچیده ای نظیر تشبیه تمثیل و ضمنی را در آن ها به ندرت می توان یافت. استعاره های بکار گرفته شده نیز بیشتر استعاره مصرحه است که خالی از پیچیدگی است.