شهریار عصفوری

امروزه به دلایل اقتصادی و زیست محیطی استفاده از پلیمرهای طبیعی موردتوجه قرارگرفته است. هدف از این پژوهش، تبدیل مواد زائد میگو به پلیمر با ارزش کیتین و همچنین بررسی عوامل مهم در تولید این پلیمر زیستی است. بدین منظور، از پوست میگوی ببری سبز خلیج فارس و دو میکروارگانیسم باسیلوس لیچنیفرمیس و لاکتوباسیلوس پلانتاروم استفاده شد. بررسی زمانی در تخمیر تک مرحله ای میکروارگانیسم ها نشان داد که پروتئین زدایی در 3 روز و املاح زدایی در 4 روز بیشترین مقدار را دارا می باشد. علاوه بر این، در مقایسه دو محیط کشت تجاری و غیرتجاری مشخص شد که استفاده از محیط غیرتجاری علاوه بر مقرون به صرفه بودن بازده بالاتری نیز دارد. پس از آن، بهینه سازی با استفاده از روش سطح پاسخ (RSM) طراحی مرکب مرکزی (CCD) انجام شد و منجر به 63/%94 پروتئین زدایی و 69/%92 املاح زدایی شد که نزدیک به مقدار پیش بینی شده توسط نرم افزار بدست آمد. درنهایت، مشخصه سازی محصول تولیدی انجام شد. طیف FTIR نشان داد که محصول تولیدشده پیک هایی مشابه با کیتین تجاری دارد. همچنین، درجه استیلاسیون کیتین استخراج شده 26/62% بدست آمد. در تصاویر میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM)محصول تولیدی، ساختار میکروفیبریل و متخلخل مشاهده شد. در الگوهای پراش پرتو X (XRD)، چهار پیک در 2θ=9/16°,18/9°,20/18°,23/06° مشاهده شد که همانند کیتین تجاری است. علاوه بر این، شاخص بلورینگی (CrI) کیتین استخراج شده 9/93% محاسبه شد. تجزیه و تحلیل توزین حرارتی (TGA) نشان داد که پایداری حرارتی کیتین استخراج شده نزدیک به پایداری حرارتی کیتین تجاری بود.