ابراهیم ستوده

از آنجایی که سوددهی یک مزرعه پرورش میگو به میزان رشد بستگی دارد، بنابراین به حداکثر رساندن رشد آبزی از طریق دستکاری های خوراک می تواند به عنوان یک راهبرد کلیدی جهت افزایش سوددهی و حفظ محیط زیست در نظر گرفته شود. لذا تحقیق حاضر با هدف بررسی آثار محدودیت زمانی پروتئین خوراک و رشد جبرانی در میگوی وانامی به منظور دستیابی به یک راهبرد غذادهی مناسب در این گونه انجام خواهد شد. این تحقیق در پنج مرحله انجام خواهد شد که فاز اول به مطالعه و جستجوی منابع علمی در این زمینه پرداخته شد. مرور منابع علمی برخط نشان داد مطالعه چندانی در زمینه آثار محدودیت پروتئینی و رشد جبرانی در میگوی وانامی انجام نشده است. با این حال با توجه به اهمیت مطالعات فراوانی در سایر گونه های آبزیان انجام شده است. در مجموع پیشینه مطالعات انجام شده نشان می دهد محدودیت پروتئین خوراک و رشد جبرانی میگوی وانامی، احتمالاً می تواند به عنوان یک راهبرد غذادهی در کاهش هزینه های تولید و کاهش آلودگی های ناشی از آبزی پروری کمک کند.