|
Abstract
|
مبناي تربيتي قرآن كريم بر اصلاح مناسبات رفتاري و اخلاقي مردمان عصر نزول بوده است. «عصبيت» و «تعصب گرايي» از بارزترين خصوصيات رفتاري عرب پيش از اسلام بوده است كه با شكل هاي مختلف در لابلاي آيات قرآن كريم منعكس شده است. طرح موضوعاتي مانند جهالت، خشونت، مرده پرستي، قبيله گرايي، تكاثر و تفاخر به اموال و اولاد نشان مي دهد كه قرآن با حساسيت، تمامي ابعاد بحث را به چالش كشيده و با روش هاي مختلف به دنبال رفع آنهاست. نكوهش مخاطبين خطاكار، نقل آسيب هاي رفتاري در اقوام و اديان گذشته و همچنين تبيين و تشريح موضع گيري مسلمانان در قبال ديگر اديان، منطق علمي قرآن در تربيت مردمان عصر نزول را تشكيل مي دهد. قرآن كريم در مباني تربيتي خود با ارائه راهكارهايي انديشمندانه به انسان كمك مي كند تا از رذائل عبور كرده، به فضائل منتسب گردد. پذيرش مطلق حاكميت ربّاني، نفي حاكميت قوم گرايي، تبعيت از رسول خدا، تكيه بر فضائل فردي، نفي دنياپرستي و تفاخر جاهلي، ردّ خودخواهي و كبرگرايي، تأكيد بر حلم و بردباري از مؤلفه هاي تربيتي قرآن كريم در خصوص موضوع نهي از تعصبت جاهلي است.
|