|
Abstract
|
سوره ي اعراف با 206 آيه به عنوان دومين سوره ي بزرگ قرآن كريم بيشترين آيات مربوط به گفتگو را به خود اختصاص داده است، به طوري كه هم طرفين گفتگو و هم موضوعات و اسلوب هاي گفتگو در اين سوره متنوع است. در اين مقاله نگارنده بعد از بيان مقدمه اي درباره ي معناي لغوي و اصطلاحي «مـحاورة»، مقاله را به دو بخش بررسي اسلوب هاي انشايي و خبري تقسيم مي كند، و در هر بخش به بررسي جلوه هاي بلاغي آيات گفتگو مي پردازد، و به اين سؤال پاسخ مي دهد كه كدام مباحث بلاغي در آيات گفتگو در سوره ي اعراف بيشترين كاربرد را دارد؟ نگارنده سعي نموده است تا تمام جلوه هاي بلاغي بكار رفته در اين آيات را بيان نمايد. با بررسي اين آيات به اين نتيجه مي رسيم كه طرفين گفتگو بيشتر از اسلوب انشايي طلبي در قالب امر، نهي، استفهام و ندا بهره برده اند كه اكثر آنها از معناي اصلي خود خارج شده و در معناي ديگري بكار رفته است. همچنين اسلوب هاي خبري بيشتر از نوع طلبي و انكاري مي باشند. از مسائل بلاغي ديگري كه در اين گفتگوها استفاده شده است مي توان به، مجاز، ايجاز، اطناب، التفات، قصر و اسلوب حكيم، طباق، تذييل، ايضاح بعد از ابهام و تفصيل بعد از ايجاز ،انواع عطف، حذف، كاربرد جمله فعليه و اسميه و تقديم و تأخير اشاره كرد. از گفتگوهاي مهم سوره ي اعراف مي توان به گفتگوهاي پيامبران خدا و اقوام آنها اشاره كرد كه با بررسي اين گفتگوها به اسرار تشابه اسلوبي آنها پاسخ داده مي شود. نگارنده در اين مقاله با استفاده از شيوه ي استقرائي و توصيفي - تحليلي بر اساس ترتيب آيات سوره ي اعراف به بررسي جلوه هاي بلاغي، آيات گفتگو در سوره ي اعراف مي پردازد.
|