|
Title
|
دلالت هاي معنايي «قَرْن» در زبان عربي و عبري و ارتباط آن با «ذوالقرنين» در قرآن كريم و كتاب مقدّس
|
|
Type
|
Article
|
|
Keywords
|
Not Record
|
|
Abstract
|
واژ? «قَرْن» در اغلب زبان هاي كهن سامي با اندكي اختلاف در چگونگي تلفّظ كاربرد داشته است. اگرچه قرن در تمامي اين زبان ها به معناي «شاخ» به كار رفته، ولي اين واژه به جز معناي حقيقي، معاني مجازي ديگري نيز به خود گرفته كه در هر زبان متفاوت با زبان ديگر است. از آن جمله اين كه معناي مجازي قرن در زبان عربي متفاوت با معاني مجازي آن در زبان عبري است. از آنجايي كه سؤال دربار? «ذوالقرنين» از سوي يهوديان يثرب مطرح شده است كه خود ريشه در عهد قديم كتاب مقدّس دارد، پس كليد فهم دقيق تركيب ذوالقرنين را بايد در واژ? قرن و دلالت هاي معاني قرن در زبان عبري به ويژه در اسفار عهد قديم جستجو كرد كه اين امر مي تواند ما را در يافتن مصداق ذوالقرنين نيز ياري كند. با مراجعه به اسفار متعدّد عهد قديم متوجّه مي شويم كه قرن (قِرِن ?????) علاوه بر شاخ، بر معاني ديگري همچون قدرت، زور، شكوه، فرزند، و حكومت نيز به كار رفته است، از سوي ديگر ذوالقرنين در سِفر دانيال صفت قوچي است داراي دو شاخ كه ابتدا به غرب و سپس به شمال و جنوب شاخ مي زند، يعني اين كه آن ابتدا به غرب و بعد به شمال و جنوب تسلّط مي يابد و در همين سِفر از اين قوچ به «پادشاهان ماد و فارس» تعبير شده است. بنابراين ما بايد در ميان پادشاهان ماد و فارس به دنبال ذوالقرنين بگرديم. از آنجايي كه اين پژوهش در حوز? زبان و ادبيات تطبيقي ميان زبان عربي و عبري قرار دارد، ما از روش نقد تطبيقي بهره برده ايم.
|
|
Researchers
|
Ali Asghar Ghahramani Moghbel (First researcher)
|