|
مينه: كارسينوماي سلول هاي غير كوچك (NSCLC) شايع ترين نوع سرطان ريه است كه سالانه منجر به مرگ حدود يك ميليون نفر در جهان مي شود. اگرچه مبتلايان به NSCLC در مراحل ابتدايي بهتر به داروها پاسخ مي دهند، ميزان بقاي كلي پنج ساله براي بيماراني كه در مراحل پيشرفته اين سرطان قرار دارند ضعيف باقي مانده است. از اين رو درك مكانيسم هاي مولكولي از جمله تغييرات بيان ژن ها كه باعث پيشرفت NSCLC مي شود براي شناخت اهداف درماني جديد و افزايش بقاي بيماران حائز اهميت است. ابزار هاي بيوانفورماتيك در كنار مطالعات ريزآرايه و توالي يابي نسل جديد تقش مهمي در شناسايي ژن هاي كانوني داشته اند كه بيشترين تاثير را در شبكه ژن هاي تغيير بيان يافته دارند. به اين ترتيب هدف از مطالعه ي حاضر شناسايي ژن هاي كانوني مرتبط با پيشرفت NSCLC و بررسي ارتباط آن ها با ميزان بقاي اين بيماران است.
روش: در اين مطالعه دو پروفايل بيان ژني GSE21933 و GSE21933 از مطالعات ريزآرايه از پايگاه GEO استفاده شد. به منظور شناسايي ژن هايي كه بيان آن ها بين نمونه هاي توموري و كنترل تغيير بيان يافته بود از نرم افزار R استفاده شد. تجزيه و تحليل هستي شناسي و غني شدن ژن ها در مسيرهاي KEGG با استفاده از پايگاه GSEA انجام شد. براي يافتن ژن هاي كانوني از نرم افزار Cytoscape و افزونه Cytohubba استفاده شد. ارتباط تغيير بيان ژن ها بر ميزان بقاي بيماران از پايگاه داده Kaplan Meier plotter استخراج شد.
يافته: نتايج مطالعه نشان داد كه ژن هاي كانوني در شبكه ژن هاي تغيير بيان يافته مختص به مراحل پيشرفته NSCLC شامل EGFR، CCT2، CCT5، PDIA6، AR، WDR12، PNPLA2، PENK، NUP37 و SNAI2 مي باشند كه به غير از PNPLA2 و SNAI2 همگي با ميزان بقاي كلي بيماران ارتباط معناداري دارند.
نتيجه گيري: ژن هاي كانوني مرتبط با مرحله پيشرفته NSCLC كه در اين مطالعه معرفي شده اند مي توانند به عنوان اهدافي در جلوگيري از پيشرفت بيشتر و افزايش بقاي مبتلايان به NSCLC مورد توجه قرار گيرند.
|