|
Title
|
A study of the Artistic Device of Hybridization in the Poems of Shamlou and Adunis
|
|
Type
|
Article
|
|
Keywords
|
هنرْسازه احمد شاملو آدونيس فاواميزي
|
|
Abstract
|
فاواميزي به عنوان شگردي ادبي كه به شكستن سنتِ ازدواجِ درون خانوادگي واژگان و ايجاد شبكه هاي جديد همنشيني منجر مي شود، نقش بارزي در زيبايي و انسجام ساختاري متون ادبي دارد. از آنجا كه واژگان در اثر همنشيني مداوم با يكديگر اثربخشي خود را از دست مي دهند؛ لذا براي اثربخشي مي توان با عدول از هنجارهاي حاكم بر زبان معيار، واژگان را از يك خانواده انتخاب كرد و در كنار خانواده اي ديگر قرار داد تا به برجسته سازي ادبي و گشودن آفاقي جديد و نيز تأثير بر مخاطب بينجامد. باري، اين هنرْسازه به گونه اي بارز در شعر احمد شاملو (1379-1304) و آدونيس (1930) شاعر نوگراي سوري، آشكار است. اين پژوهش، براساس روش توصيفي- تحليلي، مصاديق مشابه و برجستة فاواميزي، كاركرد و دلالت هاي آن را در اشعار اين دو شاعر تحليل و بررسي مي كند. از اين رهگذر وجود اين هنرْسازه در قالب تركيب هايي كه از امتزاج دو خانوادة متفاوت طبيعي، فرهنگي، اجتماعي، مذهبي و ماورائي پديد آمده اند، قابل تأمل است. اين دو شاعر در اشعارشان فضاهاي بسياري از فاواميزي را به نمايش گذاشته اند، ولي غالبا يك سوية اين تركيب ها را از طبيعت بر گزيده اند. به نظر مي رسد كه اين پيوند تنگاتنگ با طبيعت و مظاهر آن كه با ظرفيت هاي هنري طبيعت شكل گرفته، بستري مناسب را براي تصويرسازي تجربه ها و انديشه هاي آن ها فراهم آورده است.
|
|
Researchers
|
naser zare (Second researcher)
|