|
Title
|
جلوه هاي برجسته سازي در نامة 45 نهج البلاغه
|
|
Type
|
Article
|
|
Keywords
|
Not Record
|
|
Abstract
|
«برجسته سازي» به عنوان يكي از اصطلاحات مهم مكتب ادبي فرماليستي، به معناي عدول از زبان عادي و خودكار است. بنيان گذاران و پيروان اين جنبش بر اين اعتقادند كه زبان معمولي و معيار، زيبايي ها و طراوت خود را از دست داده است. بنابراين براي ايجاد جذابيّت بايد از زبان معيار و كليشه اي فاصله گرفت و سخن را از حالت يكنواختي خارج و آن را برجسته نمود. آنان سخني را برجسته مي دانند كه داراي انحراف از هنجارهاي معمولي زبان باشد و اين هنجارشكني را نيز در دو حوزة قاعده افزايي و قاعده كاهي مي بينند كه از طريق بهره گيري هنرمندانه و هدفمندانه از آرايه هاي لفظي و معنوي حاصل مي شود. نامة نصيحت گرانة 45 نهج البلاغه به دليل بهره مندي از آرايه هاي مختلف ادبي، به طور كامل در چهارچوب نظريّة برجسته سازي قابل واكاوي است.
در اين پژوهش بر آنيم با روش توصيفي- تحليلي به بررسي انواع شگردهاي برجسته سازي در نامة مذكور بپردازيم. هدف اين پژوهش كشف شيوه هاي مختلف قاعده افزايي و قاعده كاهي و نيز درك ارتباط بين شگردهاي ادبي با مفاهيم مدّ نظر امام(ع) است. واكاوي اين متن نشان مي دهد حضرت(ع) در حوزة قاعده افزايي با به كارگيري عوامل موسيقي سازي همچون گونه هاي مختلف تكرار و نيز استفادة به جا از جناس و سجع، سخنِ خويش را برجسته ساخته است. در حوزة قاعده كاهي نيز با بهره گيري از محور جانشيني، بيشتر از قاعده كاهي معنايي مانند تشبيه، استعاره و كنايه استفاده كرده است. هدف حضرت(ع) از اين آرايه هاي ادبي نيز جلب توجّه و تمركز مخاطب بر كلام و هدايت وي براي درك معناي مدّ نظر مي باشد.
|
|
Researchers
|
Ali Khezri (First researcher) ,
|