|
Abstract
|
شبه جزيرة بوشهر در دوره هاي مختلف تاريخي از طريق بندرهايي چون ليان، ريشهر و بوشهر ارتباطات دريايي را در ميانة ساحل شمالي خليج فارس تسهيل كرده است. اما به نظر مي رسد در فاصلة سده هاي ششم ه.ق تا هشتم ه.ق اين نقش به بندري تازه به نام خورشيف واقع در دماغة شيف منتقل شده است. پژوهش حاضر به بررسي پيدايش، كاركردها، و زوال اين بندر پرداخته است. اين بررسي نشان مي دهد كه بندر خورشيف در سدة ششم ه.ق در نتيجة موقعيت مناسب جغرافيايي آن در پيوند با شيراز، كازرون و خليج فارس ايجاد شد. سپس در سدة هفتم ه.ق و اوايل سدة هشتم ه.ق، اين شهر در برقراري ارتباط ميان فارس و جنوب عراق، دفاع از جزيرة كيش و گسترش طريقت مرشدي نقش مهمي ايفا كرد. سرانجام به واسطة ناامني در نواحي جنوبي كشور و جابه جايي مركزيت قدرت دريايي خليج فارس به هرموز نو (جرون)، خورشيف دچار زوال شد. يافته هاي مزبور اهميت جغرافيايي دماغة شيف را يادآوري كرده و بخشي از خلاء دانش موجود پيرامون فعاليت هاي دريايي در حول و حوش شبه جزيرة بوشهر در سده هاي ميانة ايران را برطرف مي كند.
|