|
Title
|
موقعيت خليج فارس در جابجايي مسيرهاي ارتباطي ايران و هند در عصر صفوي
|
|
Type
|
Thesis
|
|
Keywords
|
ايران، هند، عصر صفوي ، راه ارتباطي، قندهار، خليج فارس
|
|
Abstract
|
يكي از مهمترين دوره هاي تاريخي ايران در ابعاد مختلف دوره صفويه است. در اين دوره روابط ايران با كشورها و حكومت هاي وقت وارد مرحله تازه اي شد. يكي از مهمترين و پايدارترين اين روابط، ميان ايران و هند شكل گرفت. در اين بين نقش حوزه خليج فارس در شكل گيري و تداوم اين روابط اهميت زيادي دارد. با وجود بررسي ابعاد مختلف نقش خليج فارس در روابط ايران و هند در عصر صفوي، هنوز جايگاه اين دريا در تحولات راه هاي ارتباطي اين دو كشور در اين دوره بررسي نشده است. اين تحقيق بر آن است تا نقش خليج فارس در تحولات راه هاي ارتباطي ايران و هند در دوره صفويه و علل آن را بررس نمايد. اين تحقيق به روش توصيفي- تحليلي و با راهبرد مقايسه اي انجام شده است. داده هاي اين تحقيق نيز به شيوه كتابخانه اي گردآوري شده است. با بررسي و مقايسه داده هاي گردآوري شده مي توان نتيجه گرفت مهمترين راه ارتباطي ايران و هند در نيمه نخست عصر صفوي راه زميني قندهار بوده است. با اين حال در نيمه دوم عصر صفوي اين راه به طور نسبي از رونق افتاد و مسير دريايي خليج فارس داراي اهميت فراواني شد. نتايج اين تحقيق همچنين نشان مي دهند، ناپايداري اوضاع سياسي قندهار، حضور كشورهاي استعمارگر اروپايي در خليج فارس، تغيير مسير تجاري ايران- اروپا از شرق-غرب به شمال جنوب و تغيير پايتخت صفويان از قزوين به اصفهان، نقش موثري در افزايش نقش خليج فارس در اين زمينه داشته است. گرچه مجموعه تحولات ايران در پايان عصر صفوي باعث نا امني خليج فارس شده بود، شورش افاغنه قندهار باعث شد تا همچنان خليج فارس راه اصلي ارتباط ايران و هند باشد.
|
|
Researchers
|
roghyeh abbasi (Student) , Hasan Allahyari (Primary advisor) , Mohammad Mansouri Moghaddam (Advisor)
|