|
Title
|
قدرت «تكيه» هجايي در تمايز معنايي انواع مختلف «ما» در قرآن كريم
|
|
Type
|
Article
|
|
Keywords
|
واژگان كليدي: تكيه، هجا، انواع (ما)، مصحف، قرآن كريم
|
|
Abstract
|
تكيه يكي از مؤلفه هاي زبرزنجيري زبان گفتار است كه در تمايز معنايي انواع مختلف (ما) به عنوان جزئي از ساختار جمله، مي تواند اثرگذار باشد به گونه اي كه از نظر شنيداري به مخاطب كمك مي كند تا در فهم درست معاني بهتر عمل كند. ضمن اينكه رعايت «تكيه» باعث رواني گفتار و فصاحت در ادا مي شود بنابراين قدرت تكيه در سطح هجايي درون واژگاني صرف نظر از اينكه در چه مرتبه اي از قوت و ضعف قرار دارد، موضوع اصلي اين پژوهش است كه تركيب هاي هجايي انواع مختلف (ما) در قرآن كريم را مستقل از عناصر ديگر آوايي، به نمايش مي گذارد. واژه «ما» به عنوان اسم يا حرف، اغلب داراي هجايي كشيده، يكنواخت و تكيه بر آن، ارزش واجي دارد. تحليل آوايي (ما) به تنهايي امكان پذير نبوده بلكه با توجه به هجاهاي پيراموني، شدت و ضعف پيدا مي كند كه اساسا جانمايي آن بر اساس اقراء قاريان قرآن و قواعد خاصي صورت مي گيرد. اهميت تحليل تكيه زباني (ما) زماني روشن مي شود كه تمايز معنايي آن در گونه هاي مختلفي همچون (عمّا)ي موصوله و زائده، و(كما) مصدريه يا موصوله، (أين+ما) شرطيه يا استفهاميه، (إما) شرطيه يا تفصيليه، (إنّما وأنّما)ي موصوله يا كافه و تركيبات اسمي يا فعلي (ما) و امثال آن، خود را نشان دهد. پژوهش حاضر با تكيه بر تكيه زباني و نه رسم الخطي و در سطح تكيه هجايي و نه كلامي، و در بستر آيات قرآن كريم با شيوه توصيفي – تحليلي و تطبيقي انجام شده است.
|
|
Researchers
|
Seyyed Heydar Shirazi (First researcher) , Alireza Mohmmadrezaei (Second researcher)
|