|
Abstract
|
ترياك به عنوان ماده خام در اقتصاد سنتي ايران يك كالاي غيرتجاري و متناسب با ويژگي هاي اقتصاد معيشتي به مصرف خانوادگي و محلي مي رسيد به تدريج اراضي زير كشت خشخاش را كاهش دهد, اما به دنبال گسترش اما از نيمه دوم قرن نوزدهم بود كه , ترياك به يك كالاي تجاري تبديل شد..توليد و تجارت ترياك از زمان قاجار شكل خاصي پيدا كرد به طوري كه در دوره ناصرالدين شاه به اوج خود رسيد. باروي كار آمدن حكومت پهلوي و نقش آفريني ايران در حوزه خليج فارس, مسئله كشت خشخاش به اوج خود رسيد. سال 1307 قانون جديد انحصار دولتي ترياك از تصويب گذشت كه بر اساس آن, دولت ايران بايد ابعاد مسئله اعتياد و ناچيز بودن عايدات حاصل از صدور ترياك براي دولت، قانون منع كشت خشخاش و استعمال ترياك ارسال 1334 تصويب و به اجرا گذاشته شد و با اين اقدام, قاچاق هروئين و مورفين به داخل كشور به صورت تجارت سودمندي درآمد. در اين دوره بندرها شاهپور (امام فعلي) و مجمره (خرمشهر) نقش عمده اي در تجارت خليج فارس ايفا كردند. سؤال اصلي اين پايان نامه به راين اساس طراحي و تدوين شده است كه تجارت ترياك در خليج فارس در دوره پهلوي چه روندي داشته و اوضاع تجارت در اين حوزه اقتصادي چه نوساناتي را به همراه داشته است , فرضيه پژوهش حاضر اين است كه با توجه به نقش درآمدزا و سودآور اين ماده ي خام در اين دوره , ترياك نقش مؤثر و ويژه اي در تجارت خليج فارس داشته است تا جايي كه به عنوان مهم ترين كالاي تجاري طي مدت معيني در اين مقطع تاريخي معرفي مي شده است.
|