آرش خسروی

مدیریت انرژی یا مهندسی انرژی در واقع فراگیری تکنیک های شبیه سازی سیستم های ترکیبی (چرخه تولید، توزیع و مصرف انرژی) با هدف ارزیابی جایگاه حامل های انرژی می باشد. در مدیریت انرژی گامی تخصصی در جهت بررسی سیستم ها از دیدگاه مهندسی انرژی برداشته می شود. همچنین به کمک قوانین اساسی علوم مکانیک، ترمودینامیک و برق قدرت به عنوان مبنای مدل سازی اولیه جهت تراز انرژی سیستم ها، جهت گیری فناوری های فعلی را به سوی بهینه سازی و حداقل کردن مصرف انرژی می برد و می تواند در مدیریت کلان بخش انرژی، تصمیم گیری نهادها و سازمان های مربوطه، دیدگاه های تلفیقی برنامه ریزی در صنایع و بخش های انرژی شامل وزارت نفت و وزارت نیرو کارایی داشته باشد و مدیریت برنامه ریزی کشور را با در نظر گرفتن مسائل فنی مرتبط با فرایند انرژی یاری دهد. بر اساس مطالعات صورت گرفته در زمینة مدل سازی تقاضای انرژی و بر مبنای اطلاعات و آمار موجود در بخش های خانگی، تجاری و خدمات، حمل و نقل، کشاورزی و صنعت در بازه سال های 1384 الی 1394 سعی در پیش بینی تقاضا در 20 سال آتی (سال های 1395 الی 1414) شده است. لذا جهت تبیین روش شناسی مدل، مدل لیپ به عنوان مدلی جهت شبیه سازی و بهینه سازی تقاضای انرژی مفید مناسب کشورهای در حال توسعه انتخاب گردید. سپس نتایج کمی حاصل از این مدل در قالب سه سناریو رشد مبتنی بر "ادامه روند موجود"، "حالت بدبینانه" و "حالت خوشبینانه" مورد بررسی قرار گرفت. سناریو وضعیت موجود در بخش خانگی، مبین عدم تغییر نرخ رشد جمعیت، توزیع جمعیت شهری و درصد بهره-مندی از تجهیزات خانگی می باشد. همچنین در این سناریو نرخ رشد جهت جایگزینی فناوری های تجهیزات خانگی ثابت می ماند. سناریو وضعیت موجود در بخش های تجاری و خدمات، حمل و نقل، کشاورزی و صنعت بیانگر عدم تغییر رشد اقتصادی و شدت انرژی می باشد. در این سناریو میزان مصرف انرژی در دوره آغازین برنامه ریزی 10/144 هزار گیگاوات ساعت می باشد. سناریو حالت بدبینانه مبتنی بر کاهش نرخ رشد جمعیت و توزیع جمعیت شهری نسبت به سناریو وضعیت موجود در بخش خانگی می باشد. همچنین کاهش نرخ جایگزینی فناوری های زیربخش های مصرفی انرژی در بخش خانگی را نسبت به وضعیت موجود به همراه دارد. این سناریو در بخش های تجاری و خدمات، حمل و نقل، کشاورزی و صنعت بیانگر کاهش ارزش افزوده به عنوان سطح فعالیت این بخش ها می باشد