علی رسولی

در دوره ی ساسانیان با گسترش ایده ی ایرانشهری توسط اردشیر و جانشینان او دریای پارس بخشی از سرزمین های داخلی ساسانیان محسوب شده، و در این دوره دامنه ی جغرافیایی این دریا از خلیج فارس تا به اقیانوس هند می رسید و به گونه ای که در سده های نخسین اسلامی بر اساس منابع اسلامی این بخش از آب های جنوبی به دریای پارس ، بحر فارسی و بعضاً خلیج فارس نامیده می شود. مساله پژوهش حاضر بررسی و تبیین مفهوم دریای پارس در دوره ی ساسانیان و اوایل دوران اسلامی است. پرسش پژوهش حاضر این است که نامیده شدن پهنه ی وسیعی از آب های جنوب ( از خلیج فارس تا اقیانوس هند ) در دوره ی ساسانیان تا سده های نخستین اسلامی با عنوان دریای پارس نشانگر چه جنبه هایی از حضور ایرانیان در عرصه ی دریایی است؟یافته های پژوهش نشان می دهد که نامیده شدن این پهنة آبی در دوران پس از اسلام به عنوان بحر فارس یا دریای پارس میراث ساسانیان است که جنبه های اقتصادی آن درمنابع اسلامی بیشتر مد نظر بوده است؛ اما در منابع دوره ی ساسانی انعکاس چندانی نیافته است. روش اجرا در این پژوهش به صورت توصیفی ـ تحلیلی بوده و همچنین روش گردآوری داده ها در این پژوهش براساس منابع دسته اول و تحقیقات جدید و یافته های باستان شناختی بوده است.