نسیم قنبری

مهارت نگارش را، به عنوان یک فعالیت ذهنی، می توان به نگارش مستقل و نگارش ترکیبی تقسیم کرد. اصطلاح نگارش مستقل به نوشته هایی اطلاق می شود که مبتنی بر تجربیات و دانش خود نویسنده باشد. نگارش ترکیبی به نگارشی که بر اساس اطلاعات پیش منبع ، که شامل مهارت گوش دادن، مهارت خواندن و یا ترکیبی از هر دو مهارت باشد، اشاره دارد. اساساً به نویسندگان کمک می کند تا نگارش خود را با دانش قبلی شروع کنند. حافظه کاری (حافظه فعال) به عنوان یک عنصر ذهنی و شناختی به شدت در این فعالیت های نگارشی دخیل است. حافظه کاری از چهار مولفه تشکیل شده است: حافظه واج شناختی، حافظه دیداری- فضایی، مکانیزم اجرایی مرکزی (بدلی و هچ، 1974)، و حافظه رویدادی (اپیزودیک) (بدلی، 2000). در این تحقیق، هدف ما بررسی چگونگی ایفای نقش این مؤلفه ها در نگارش مستقل در مقابل نگارش ترکیبی بود. برای انجام این مطالعه، ده شرکت کننده شرکت کردند. داده ها بوسیله پروتکل فکر کردن با صدای بلند و مصاحبه جمع آوری شد. در نتیجه ی تجزیه وتحلیل های آماری و غیرآماری داده ها، تمام مولفه های حافظه فعال به طور مشترک در هر دو نوع نگارش مشارکت داشتند. در حالی که تقاضاها بر مؤلفه های حافظه کاری بین دو نوع نگارش مستقل و ترکیبی تفاوت معنی دارو خاصی نداشت، میزان تقاضا برای هر مولفه در طول مراحل مختلف نگارش در دو نوع نگارش متفاوت بود. به عبارت دیگر، به عنوان مثال، در مرحله برنامه ریزی در نگارش مستقل به دلیل ایده پردازی و ایجاد استدلال، بیشترین تقاضا برای مولفه های دیداری- فضایی و مکانیزم اجرایی مرکزی بود. به عنوان بخشی از نگارش ترکیبی، در مرحله برنامه ریزی، تقاضا بر حافظه واج شناختی به دلیل خواندن و درک مطلب، و تقاضا بر حافظه دیداری- فضایی نیز به دلیل یافتن اطلاعات از متن پیش منبع، زیاد بود. از آنجایی که نویسندگان دانشِ قبلی داشتند، توضیح و نوشتن استدلال برای آنها در این نگارش آسان بود. به عنوان نکته پایانی ، به منظور ارزیابی دقیق توانایی های نگارشی نویسندگان، ارزیابان نگارش می توانند از هر دو نوع نگارش، که تقریبا بارگذاری مشابهی بر حافظه دارند، استفاده کنند.