احمد آذری

بهینه سازی تزریق هیپوکلریت سدیم به آب دریا هم از نظر اقتصادی و هم از نظر محیط زیست دارای اهمیت فراوان می باشد. در صورت عدم تزریق سیال گندزا و رسوب زدا در سیستم هایی که از آب دریا به عنوان سیال خنک کننده استفاده می نمایند، در مدت زمان کمی در تمامی مسیرها و مبدل ها رسوب های سختی تشکیل شده و رشد خواهند نمود. همچنین ورود آبزیان به سیستم نیز باعث مزاحمت خواهد شد. تجربه نشان داده است که غلظت های بیشتر از میزان ppm 2/0 کلر آزاد در آب دریا، باعث جلوگیری از رشد میکروارگانیزم ها و تشکیل رسوب شده و همچنین مانع ورود برخی از آبزیان خواهد شد. کمترین غلظت کلر باقیمانده توصیه شده برای جلوگیری از رشد میکروارگانیزم ها در کانال آب برگشتی به دریا ppm 05/0 و مطابق استانداردهای محیط زیست حداکثر ppm 2/0 است. در این پایان نامه سعی شده است که با بررسی تغییرات میزان کلر آزاد با توجه به میزان دبی حجمی تزریقی در زمان های مختلف سال، شب و روز، دمای آب دریا و جزر و مد بتوان به نتایجی دست یافت تا دبی حجمی هیپوکلریت سدیم تزریقی به آب دریا تا میزان حداقل مورد نیاز کاهش داد. نتایج نشان داد که می توان تزریق بصورت شوک (تزریق با دبی حجمی زیاد) که در هر بازه ی زمانی 8 ساعت به مدت یک ساعت انجام می شود را در سیستم یک بار گذر آب دریا حذف نمود. همچنین با توجه به ایام سال می توان مقدار تزریق را کم و یا زیاد نمود. با مقایسه ای که از اسفندماه تا مهرماه در پتروشیمی کاویان صورت گرفت، کم ترین مقدار هیپوکلریت سدیم مورد نیاز در شهریورماه و بیشترین مقدار نیز در اسفندماه می-باشد. مجموع نتایج بدست آمده در صورت اجرا، برای پتروشیمی کاویان به میزان حداقل 209 میلیون تومان هزینه ی مصرفی برق را کاهش خواهد داد. این میزان، علاوه بر کاهش استهلاک سیستم تولید هیپوکلریت سدیم (الکترولایزر، ترانس رکتیفایر، پمپ های تزریق و ...) می باشد.