امیرحسین احمدی

مقدمه و هدف: سیپروفلوکساسین به عنوان یک آنتی بیوتیک وسیع الطیف اثرات ضد سرطانی علیه سلولهای مختلف از جمله سرطان سلولهای غیرکوچک ریه 1)NSCLC( نشان داده است. این اثر به مهار آنزیم توپوایزومراز II نسبت داده شده است. با این حال گزارش شده است که سیپروفلوکساسین در غلظتهای پایین تر ) 150 میکرومولار( از مهارکنندگی توپوایزومراز قادر به تقویت مسیر RNAi و افزایش پردازش miRNA هاست. با این وجود تاکنون اثرات سیپروفلوکساسین در این غلظت بر روی NSCLC مورد بررسی قرار نگرفته است. لذا ما در این مطالعه به بررسی اثر سیپروفلوکساسین بر سلولهای A549 به عنوان مدلی از NSCLC و بیان برخی ژنها و miRNA های دخیل در این سرطان پرداختیم. مواد و روشها: اثر سیپروفلوکساسین بر زیستایی، مهاجرت سلولی 2 و قدرت کلنیزایی 3 در رده سلولی 549A ارزیابی شد. چرخهی سلولی 4 و آپوپتوز 5 در غلظت 150 میکرومولار از این دارو در 96 ساعت با فلوسایتومتری مورد بررسی قرار گرفت. ژنهای کانونی و miRNA های مرتبط با آنها با استفاده از آنالیز بیوانفورماتیکی مشخص شدند. تغییر بیان ژنهای کانونی و miRNA ها در سلولهای تیمارشده و کنترل به وسیلهی Real time PCR مورد سنجش قرار گرفت. نتایج: نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که سیپروفلوکساسین در غلظت 150 میکرومولار منجر به کاهش زیستایی ) 47 درصد در 96 ساعت، p<0.001 (، مهاجرت سلولی و قدرت کلنیزایی در ردهی سلولی A549 میشود. همچنین مشاهده شد که سیپروفلوکساسین در غلظت 150 میکرومولار در زمان 96 ساعت جمعیت سلولی در فاز G2/M را حدودا 10 درصد افزایش می دهد؛ اما باعث القای آپوپتوز در حدود 55 درصد از سلولها میشود. بیان miRNA های miR-132-3p و miR-193-3p تحت تاثیر این دارو افزایش و بیان ژنهای کانونی CCNB1 و CCNA2 کاهش مییابد ) P<0.05 .) بحث و نتیجهگیری: از آن جایی که سیپروفلوکساسین در غلظت 150 میکرومولار تاثیر ناچیزی بر جمعیت سلولهای فاز S دارد، پس احتمالا مکانیسمی غیر از مهار توپوایزومراز II برای القای آپوپتوز دخیل است که با توجه به افزایش بیان miR-132-3p و miR-193-3p تقویت مسیر RNAi در این غلظت محتمل است.