امیرحسین احمدی

زمینه: سرطان معده یکی از علل اصلی مرگ و میر ناشی از سرطان است. یکی از داروهای رایج مورد استفاده در شیمی درمانی، آنتراسایکلین دوکسوروبیسین(DOX) است که پس از مدتی نسبت به آن در سلول های سرطانی مقاومت ایجاد می شود. RNA های غیر کدکننده می توانند از جمله عوامل ایجاد مقاومت سلولی باشند. استفاده از درمان ترکیبی ممکن است یک راه مناسب برای غلبه بر مقاومت باشد. ترکیبات زیست فعال می توانند گزینه ی کارامدی در درمان ترکیبی باشند. آپیژنین(APG) یک فلاونوئید است که اثرات ضدسرطانی، ضد التهابی و آنتی اکسیدانی آن ثابت شده است و می تواند در درمان ترکیبی مورد استفاده قرار گیرد. هدف: هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر داروی دوکسوروبیسین (DOX) و فلاونوئید آپیژنین (APG) به طور جداگانه و هم زمان بر میزان رشد، مرگ و میر، مهاجرت، چرخه ی سلولی، گونه های فعال اکسیژن و بیان ژن غیر کدکننده MALAT1 در سلول های سرطانی AGS معده است. روش‏ شناسی: سلول های سرطانی معده از رده ی سلولی AGS کشت داده شدند. سپس سلول ها تحت غلظت های مختلف از داروی DOX و فلاونوئید APG تیمار شدند. پس از آن میزان IC50 (غلظت مهار رشد 50 درصدی) و IC30 (غلظت مهار رشد 30 درصدی) و IC20 (غلظت مهار رشد 20 درصدی) هر دارو مشخص شد. در نهایت از IC30 داروی DOX و APG به طور جداگانه و در ترکیب با هم برای تست های زیستی استفاده شد. تاثیر IC30 داروی DOX وAPG به صورت مجزا و در ترکیب با هم در تست های MTTو Scratch و ROS و Cell Cycle وApoptosis و RealTime-PCR و Western blot مورد بررسی قرار گرفت. یافته‏ ها: نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که ترکیب هم زمان DOX و APG به طور قابل توجهی سبب کاهش زنده مانی سلول های سرطانی، مهاجرت کمتر سلول ها، افزایش میزان تولید گونه های آزاد اکسیژن، افزایش تاثیر بر فاز G1 چرخه ی سلولی، القا بیشتر آپوپتوز، کاهش چشمگیر بیان RNA غیر کدکننده MALAT1 و کاهش بیان پروتئین ضدآپوپتوز Bcl-2 و افزایش بیان پروتئین آپوپتوزی Bax نسبت به استفاده ازDOX و APG به صورت مجزا در رده ی سلولی AGS سرطان معده شد. نتیجه‏ گیری: نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که استفاده از داروی شیمی درمانی DOX به همراه فلاونوئید APG می تواند یک گزینه ی مناسب به عنوان درمان ترکیبی باشد. استفاده از این ترکیب درمانی سبب کاهش مقاومت سلول ها به DOX و حساس شدن مجدد سلول ها