علی پاکیزه

پژوهش حاضر به منظور بررسی نقش پیش بینی کننده پایبندی عملی به نماز، به عنوان عالیترین مظهر رفتار مذهبی، با رضایت ناشویی، به عنوان یکی از ارکان اصلی استحکام خانواده، اجرا گردید. به همین منظور، تعداد 208 نفر ( 121 مرد و 87 زن) از کارمندان متاهل ادارات دولتی شهر بوشهر با استفاده از نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب گردیدند. اعضای نمونه، مقیاسهای رضایت از زناشویی انریچ و نگرش و التزام عملی به نماز را تکمیل نمودند. نتایج تحقیق بیانگر رابطه مثبت معنادار بین نگرش و التزام عملی به نماز با رضایت از زندگی زناشویی می باشد. بدین ترتیب که رابطه مثبت معناداری بین چهار بعد نگرش و التزام عملی به نماز، شامل اعتقاد به اثربخشی نماز، انجام مستحبات نماز، حضور قلب در نماز، و جدیت در اقامه نماز، با رضایت از زندگی زناشویی وجود دارد، ولی بعد جدیت در اقامه نماز قویترین پیش بینی کننده رضایت از زندگی زناشویی می باشد. با توجه نقش موثر باورها و رفتارهای مذهبی در معنادهی به زندگی و آرامش دهی به افراد و افزایش سعه صدر آنها در مشکلات و ناملایمات، و با عنای ت به اینکه اقامه نماز عالیترین باور و رفتار مذهبی می باشد، ترویج علمی جایگاه نماز در زندگی و تبیین فواید روانشناختی آن در جامعه می تواند نقشی شایسته در استحکام خانواده ها و سلامت و سعادت جامعه داشته باشد.