علی پاکیزه

زمینه: در نوجوانی افراد مستعد ابتلا به هزاران مشکل روان شناختی هستند و بسیاری از اختلالات برای اولین بار در این دوره ظهور پیدا می کنند از این میان اختلالات افسردگی و اضطراب در بین بیشترین رتبه ها قرار دارد. افسردگی در اوایل شروع می تواند باعث بروز مشکلاتی ازجمله مشکلات اجتماعی، تحصیلی و همچنین افزایش خودازارگری وخودکشی شود. افسردگی اساسی توسط (DSM-5 ) به عنوان یک عارضه عاطفی و مزمن، با غم و اندوه شدید و عدم توانایی تجربه لذت مشخص می شود و با توجه به وقوع گسترده و شایع آن و بار اقتصادی، اجتماعی و هیجانی که این اختلال به همراه دارد، همچنان افسردگی را به عنوان یکی از محورهای اساسی در پژوهش ها باقی نگه داشته است. هدف: پژوهش حاضر باهدف تعیین تأثیر آموزش روانی گروهی فرد-خانواده بر بهبود علائم خلقی، تنظیم هیجانی، حل مسئله و انعطاف پذیری شناختی در نوجوانان شیرازی مبتلا به افسردگی اساسی انجام گرفت. روش‏شناسی: این پژوهش از نوع مطالعات شبه آزمایشی با گروه آزمایش و گروه کنترل همراه با پیش آزمون-پس آزمون می باشد آزمودنی های گروه آزمایش و والدین آن ها( پدر، مادر یا هردو) به مدت 8 جلسه 90 دقیقه ای، یک روز در هفته، تحت آموزش روانی گروهی به صورت آنلاین در محیط اسکای روم، قرار گرفتند. و پس از گرداوری داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس یک طرفه به تحلیل داده‎ ها پرداخته شد. یافته‏ها: یافته ها حاکی از آن است که میان گروه آزمایش و گروه کنترل در علائم خلقی تفاوت معنی داری وجود دارد و میانگین گروه آزمایش در مرحله پس آزمون به صورت معنی داری کمتر از گروه کنترل است ، همچنین نتایج نشان می دهد که میان گروه آزمایش و گروه کنترل حداقل از نظر یکی از نمره کلی و خرده مقیاس های حل مسئله، انعطاف پذیری شناختی و دشواری تنظیم هیجان تفاوت معناداری وجود دارد. نتیجه‏گیری: بعد از انجام مداخله نتایج حاکی اثربخشی آموزش روانی گروهی فرد-خانواده بر بهبود علائم خلقی، حل مسئله و انعطاف پذیری شناختی می باشد.