ابراهیم رجب پور

هنرآفرینی شغلی، رفتاری خودجوش و فعال در وجود شاغلان است که با دستکاری حوزه های وظیفه ای و ارتباطی شغل موجب چالش و جذابیت بیشتر شغل می شود. انتظار می رود که چنین رفتاری تأثیر مستقیم بر رضایت شغلی داشته باشد، که پژوهش حاضر با هدف بررسی این ارتباط و نقش میانجی فرسودگی شغلی کارکنان، به صورت کاربردی و پیمایشی انجام شد. جامعه آماری پژوهش، کارکنان شرکت های تولیدکننده لاستیک در ایران بود. با توجه به جدول کوکران تعداد 400 پرسش نامه مورد تحلیل قرار گرفت. به-منظور سنجش هنرآفرینی شغلی از پرسش نامه 12 گویه ای لانا و همکاران (2009)؛ رضایت شغلی از پرسش نامه 5 گویه ای جوهلکی و دوهان (2000) و برای سنجش فرسودگی شغلی از پرسش نامه 22 گویه ای مسلش و همکاران (1986) استفاده شد. روایی پرسش نامه از نظر صوری، محتوایی و سازه مورد بررسی قرار گرفته و پایایی آن نیز با اجرای آزمایشی و محاسبه ضریب آلفای کرونباخ، برابر با 7/95 درصد به دست آمد. نتایج نشان داد که هنرآفرینی شغلی تأثیر مثبت و معناداری بر رضایت شغلی و تأثیر منفی و معنادار بر فرسودگی شغلی دارد. همچنین، فرسودگی شغلی نقش میانجی گری منفی و معناداری بین رابطه هنرآفرینی شغلی و رضایت شغلی دارد. با عنایت به نتایج پژوهش به شرکت ها پیشنهاد می شود که طراحی مجدد مشاغل خود را به منظور آزادی عمل بیشتر به کارکنان عملیاتی و خدماتی در دستور کار قرار داده و از این طریق رضایت شغلی را برای کارکنان به ارمغان آورند.