ابراهیم رجب پور

هدف: در سال های اخیر نقش و اهمیت مسئولیت اجتماعی در موفقیت سازمان ها، توجه مدیران را به خود جلب کرده است. در اثر فشار ذی نفعان برای توجه بیشتر به مسئولیت اجتماعی در بنگاه ها، از مدیران خواسته می شود که برنامه های اجتماعی بیشتری را تهیه کنند؛ زیرا این برنامه ها باعث می شود که عملکرد سازمان در جامعه بهبود یابد. تلاش برای برقراری مسئولیت اجتماعی به افراد، به سازمان ها و دولت کمک می کند تا تأثیر مثبتی بر پیشرفت کار و جامعه داشته باشند. بدین ترتیب، هدف اصلی پژوهش حاضر، بررسی تأثیر مسئولیت اجتماعی شرکت، بر نوآوری محصول با تأکید بر نقش میانجی برند کارفرما در شرکت های تولیدی متوسط و بزرگ شهر بوشهر است. روش: پژوهش حاضر از نظر پارادایم، اثبات گرایی؛ از نظر استراتژی، قیاسی؛ از لحاظ جهت گیری، کاربردی و از لحاظ ماهیت داده ها، کمّی و در زمره پژوهش های توصیفی، از نوع هم بستگی و از نظر شاخص زمانی نیز، مقطعی محسوب می شود. جامعه آماری پژوهش حاضر را شرکت های تولیدی متوسط و بزرگ شهر بوشهر (100شرکت) تشکیل داده است که با روش نمونه گیری در دسترس، 80 شرکت برای نمونه پژوهش انتخاب شد. ابزار گردآوری داده های پژوهش پرسش نامه بوده است. برای سنجش متغیر مسئولیت اجتماعی شرکت، از پرسش نامه استاندارد کارول (1991)؛ متغیر نوآوری محصول، از پرسش نامه یانگ (2011) و متغیر برند کارفرما، از پرسش نامه برتون و همکاران (2005) استفاده شده است. برای بررسی پایایی ابزار گردآوری، از ضریب آلفای کرونباخ استفاده شد که این مقدار برای کل پرسش نامه 94 درصد به دست آمد. به منظور سنجش روایی ابزار گردآوری داده های پژوهش، از روایی محتوا استفاده شد. برای سنجش روایی محتوایی، ابزار پژوهش در اختیار اساتید دانشگاهی و خبرگان صنعت قرار گرفت. همچنین برای آزمون فرضیه های پژوهش، از نرم افزار اسمارت پی ال اس استفاده شد. یافته ها: نتایج معادلات ساختاری نشان داد که مسئولیت اجتماعی بر متغیر نوآوری محصول و بر برند کارفرما تأثیر مثبت و معناداری دارد؛ اما برند کارفرما بر نوآوری محصول تأثیر معناداری ندارد. همچنین، در رابطه تأثیر مسئولیت اجتماعی بر نوآوری محصول با نقش میانجی برند کارفرما ارتباط معناداری وجود ندارد. نتیجه گیری: با عنایت به یافته های حاصل از پژوهش حاضر، به مدیران شرکت های تولیدی متوسط و بزرگ شهر بوشهر پیشنهاد می شود که با توسعه پ