ابراهیم رجب پور

یکی از مهمترین فرآیندهایی که در مدیریت منابع انسانی توجه چندانی به ‏آن نشده است؛ موضوع مدیریت مسیر شغلی می باشد. همچنین، با توجه به ‏عصر کنونی که عصر اقتصاد دانشی خوانده می شود؛ دانش و کارکنان دانشی ‏اهمیتی دوچندان یافته اند. بنابراین، مسأله مورد بررسی در این پژوهش، ‏تعیین اهمیت معیارهای مؤثر بر مسیر شغلی کارکنان دانشی در دو گروه ‏پژوهشگری و مدیریتی است؛ از این رو، هدف اصلی پژوهش حاضر، ‏اولویت بندی عوامل مؤثر بر مسیر شغلی کارکنان دانشی پژوهشگاه صنعت ‏نفت است. برای اولویت بندی عوامل مؤثر بر مسیر شغلی در این پژوهش از ‏مدل تحلیل شبکه ای فازی با رویکرد برنامه ریزی غیرخطی استفاده شده ‏است. استفاده از این روش در مقایسه با سایر روش های اولویت بندی، ‏به دلیل داشتن مفروضاتی است که با شرایط واقعی تصمیم گیری هم خوانی ‏بیشتری دارد. در این پژوهش، 6 عامل به عنوان عوامل مؤثر بر مدیریت ‏مسیر شغلی کارکنان دانشی شناسایی شدند. نتایج پژوهش نشان می دهد ‏که در میان 6 معیار اصلی مورد بررسی در دو گروه کارکنان دانشی ترتیب ‏تأثیرگذاری معیارها بر مسیر شغلی همانند بوده است. شایستگی های ‏اختصاصی دارای بیشترین اهمیت در مسیر شغلی کارکنان دانشی هر دو ‏گروه بوده است و پس از آن به ترتیب؛ معیار ارزیابی عملکرد، ویژگی های ‏مزیت ساز؛ دوره های آموزشی؛ سابقه کاری و تحصیلات قرار دارند. ‏