حمیدرضا صادقی پور

اسپرین مچ پا از شایعترین آسیب های حاد ورزشی است که بهعلت آسیب به گیرنده های حس عمقی و کاهش تعادل، خطر بازگشت مجدد آن زیاد است. با توجه به اثبات تأثیر ریتم های روزانه بر اجرای ورزشی، هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر زمان های روز بر بازتوانی اسپرین مچ پاست. 22 نفر از ورزشکاران غیرحرفه ای مبتلا به اسپرین یکجانب? مچ پا 200 سانتیمتر( در این /1± 9/ 02 کیلوگرم، قد: 26 /2 ± 9/ 12 سال، وزن: 2 /1 ± 1/ )سن: 0 16 (، یک - - 26 ( و عصر ) 21 تحقیق شرکت و به صورت تصادفی در دو گروه تمرینی صبح ) 1 دوره فیزیوتراپی را به مدت 21 جلسه سپری کردند. بعد از اطمینان از راه رفتن بدون درد، در همان زمان ها به مدت چهار هفته از آزمون تعادلی ستاره بهعنوان برنام? بازتوانی استفاده شد که بهعنوان برنام? بازتوانی در درمان اسپرین مچ پا گزارش شده است. برای ارزیابی میزان تأثیر برنام? بازتوانی از آزمون تعادلی ایستادن روی یک پا استفاده و میزان آسیب مجدد بعد از یک سال ثبت شد. از آزمون تی مستقل و وابسته برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد بعد از دور? بازتوانی، میانگین نتایج آزمون تعادلی ایستادن روی یک =6/ پا در گروه عصر بهطور معنیداری بهتر از گروه صبح بوده است ) 69 P =1/ و 23 t (. بعد از یک سال، دو نفر از گروه صبح و یک نفر از گروه عصر مجدداً به اسپرین مچ پا مبتلا شدند که تفاوت معنیدار نبود. با توجه به مثبت بودن تأثیر زمان بر کسب تعادل ایستا، این تحقیق می تواند پایه ای برای تحقیقات گسترده تر با تعداد نمونه های بیشتر و با استفاده از دستگاه های تشخیصی بالینی پیشرفته تر باشد تا شاید بتوان با انجام بازتوانی در زمان های مناسب تر، روند بهبودی را تسریع و بازگشت مجدد آسیب را کاهش داد.