حبیب اله سعیدی نیا

کویت، سرزمینی کوچک در کرانه های خلیج فارس می باشد که به دلیل موقعیت ژئوپولیتیکی خود، همواره یکی از کنشگران مهم منطقه ی غرب آسیا و از جمله کشورهای اثرگذار بر روابط سه دولت اسلامی یعنی ایران، عربستان و عراق بوده است. در جریانات انقلاب پنجاه و هفت، دولت کویت یکی از بازیگران تاثیر پذیر و تاثیر گذار بوده است. این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی در صدد پاسخ به این پرسش است که جوانب و میزان نقش آفرینیِ این شیخ نشین در فرآیند سقوط حکومت پهلوی و شکل گیری نظام جمهوری اسلامی چگونه بوده است؟. هدف اصلی این مقاله تبیین اثرگذاری انقلاب اسلامی ایران بر جامعه سیاسی کویت از زمان آغاز نهضت امام خمینی تا پایان جنگ هشت ساله می باشد. یافته ها و شواهد این پژوهش نشان می دهد که کویت به عنوان نقطه ی تلاقیِ سه ایدئولوژی تشیع، وهابیت و تسنن؛ رویکرد نسبتاً ملایمی در قبال مخالفان حکومت پهلوی داشته است بنا براین ملجا بسیاری از فعالین سیاسی ایرانی بوده و بستر مناسبی را برای اشاعه ی تفکر انقلابیون فراهم نموده است. با شکل گیری نظام جمهوری اسلامی ایران و طرح مسأله ی کلیدی صدور انقلاب، مخالفین آل صباح و در رأس آن ها شیعیان کویت، تحرکات مبارزاتی خود را گسترش داده و متأثر از آموزه های انقلاب اسلامی، آشکارا به رویارویی با دولت کویت پرداختند که این امر موجب واکنش شدید حکومت آل صباح گردید. سرکوب جنبش های شیعی همانند قیام مسجد شعبان به دست نیروهای امنیتی کویت، سلب تابعیت شماری از مخالفین این شیخ نشین توسط دولت کویت و در پایان همراهی آل صباح با عراق در جنگ علیه ایران را باید در همین راستا تفسیر نمود.