سیدحیدر فرع شیرازی

چکیده "تفسیر الشعراوی" نوشتۀ شیخ «محمد متولی الشعراوی» از جمله تفاسیری است که می توان آن را پیوندی میان روش کلاسیک با روش نوین در تفسیر دانست که بیشتر مفسران معاصر به آن پرداخته اند. الشعراوی همواره در تلاش است تا مضامین آیات و سوره های قرآنی را به روشی ساده ارائه کند تا مخاطب از سخنانش به ستوه نیاید و مطلقا جذب سخنان او شود. جنبه ادبی از ویژگی های غالب تفسیر الشعراوی است؛ او به شیوه ای متفاوت از دیگران به شرح سبک های نحوی و بلاغی در قرآن می پردازد؛ از این روی، ضرب المثل های عامیانۀ بسیاری را در تفسیر او می یابیم، روشی که مفسران دیگر به ندرت از آن بهره می برند. در همین راستا، این پژوهش به روش توصیفی-تحلیلی سعی در تبیین جایگاه ضرب المثل های عامیانه و کاربست آن در تفسیر الشعراوی است. نتایج پژوهش به ما نشان می دهد که الشعراوی از ضرب المثل ها در سه سطح بهره برده است: أ. رمزگشایی از استعاره ها ب. بیان دلیل و علت ج. بیان مفاهیم عقلی به صورت عینی و ملموس. باید در نظر داشت که همه این عوامل موجب اختصار و ایجاز در سخن شده است.