خداکرم سلیمی فرد

زمینه: اثربخشی استراتژی های کنترلی مانند کاهش نرخ انتقال و ایمن سازی موقت ازجمله مواردی است که باید پیش از هرگونه تصمیم گیری در مورد اجرای برنامه های ایمن سازی به منظور پیش گیری از بحران بیماری واگیر، بررسی شوند. در این رساله سعی شده است که اثرگذاری استراتژی های کنترلی برای حالتی که نبود بیماری واگیر به صورت سراسری پایدار است پاسخ داده شود. هدف: هدف از اجرای این پژوهش تهیه ی یک چارچوب برای بررسی تأثیر استراتژی های کنترلی بر روی بخش های مدل بیماری واگیر ، رفتار بیماری واگیر و بحران بیماری واگیر در بلند مدت است. روش‏شناسی: روش انجام این پژوهش بر اساس توسعه مدل آشوبی پَن و تبدیل آن به یک مدل دیفرانسیل مرتبه ی غیرخطی است. برای تعیین نقاط تعادلی، پایداری سراسری و ناپایداری محلی نقاط تعادلی، نقاط بحرانی و دوشاخگی در مدل تبدیل شده ی ، تغییرهایی در نسبت های جمعیتی افراد آماده آلودگی، افراد بیمار بدون علامت، افراد بیمار دارای علامت و افراد بهبودیافته، با توجه به ، در طی زمان برای دو حالت تعادلی، بدون بیماری واگیر زمانی که باشد و تعادل بیماری واگیر زمانی که باشد استفاده شده است. یافته‏ها: تأثیر نرخ انتقال β (از S به E) و α (از R به S) متغیر است، امّا هنگامی که ρ و ν با مقادیر مساوی یا بزرگتر از نقاط بحرانی برای پارامترها به مدل بیماری واگیر اضافه می شوند حالت تعادل بدون بیماری واگیر به صورت سراسری پایدار، و نقطه تعادل بیماری واگیر به صورت محلی ناپایدار است. نتیجه‏گیری: آگاهی از وضعیت شرایط اولیه ی پارامترها، نسبت های جمعیتی و مقدار برای هر دو وضعیت تعادل بدون بیماری واگیر و تعادل بیماری واگیر ، باعث کاهش هزینه ها، هم برای پیشگیری از بحران، زمانی که است و هم برای آگاهی از میزان اقدامات مورد نیاز در صورت بحران بیماری واگیر (زمانی که و تعادل بیماری واگیر به صورت سراسری پایدار است) برای برگرداندن سیستم به حالت تعادل بدون بیماری واگیر به صورت سراسری می گردد.