لیلا کرمی

زمینه: گوجه فرنگی از محصوالت با ارزشی میباشد که در پس از برداشت فعالیتها و واکنشهای متابولیکی باالی آن باعث زوال و فساد محصول شده و مرغوبیت و بازار پسندی خود را از دست میدهد. هدف: این مطالعه به منظور بررسی اثر تیمارهای جلبک دریایی، موسیلاژ اسفرزه و دما بر کیفیت پس از برداشت میوه های گوجه فرنگی در طی انبارداری و در آزمایشگاه باغبانی دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه خلیج فارس انجام شد. روششناسی: آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار انجام گرفت. میوه های رسیده با غلظتهای 0 و 3 گرم در لیتر عصاره جلبک آسکوفیلوم نودوزوم، 110 میلیگرم در لیتر موسیلاژ اسفرزه و آب مقطر به عنوان شاهد، تیمار شدند و در دماهای اتاق و یخچال قرار گرفتند. مدت نگهداری برای میوه ها 10 روز در نظر گرفته شد که در هر دوره 5 روزه، صفات درصد کاهش وزن میوه، pH آب میوه، مواد جامد محلول، اسیدیته قابل تیتراسیون، استحکام بافت میوه، درصد میوه های آلوده، درصد چروکیدگی، ویتامین ث، شاخص طعم و لیکوپن مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: نتایج آزمایش نشان داد که اثرات مستقل دما، ماده پوششی )عصاره جلبک دریایی و موسیلاژ اسفرزه( و زمان انبارداری برای تمامی صفات تاثیر معنی داری را نشان داد. اثر سه گانه دما، ماده پوششی و زمان انبارداری بجز برای صفت pH که اختلاف آماری معنی داری نداشت، برای صفت استحکام بافت در سطح پنج درصد و برای سایر صفات در سطح یک درصد معنیداری شد. به طور کلی نتایج نشان داد که تیمارهای کاربردی و شرایط نگهداری اثر مهمی بر افزایش خصوصیات کمی و کیفی و همچنین کاهش درصد آلودگی میوه های گوجه فرنگی پس از برداشت داشت. همچنین این پژوهش تایید کرد که دمای اتاق یک دمای بهینه برای نگهداری و عصاره جلبک آسکوفیلوم نودوزوم و موسیلاژ اسفرزه تیمارهای پس از برداشت مناسب برای گوجه فرنگی رقم سانسید میباشد و میتوانند به عنوان یک روش کارآمد برای انبارداری و حمل و نقل گوجه فرنگی پیشنهاد گردند.