مهناز جوکار

زمینه: یکی از سخت ترین و شایع ترین تجربه های فقدان و سوگ را می توان در ناکامی ناشی از شکست روابط عاشقانه مشاهده کرد. روابط عاشقانه در دوره جوانی شایع است و نزدیک 65 درصد جوانان آن را تجربه می کنند. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی درمان هیجان مدار بر احساس خودارزشمندی، امنیت روانی و رشد پس از آسیب در دانشجویان دختر دارای تجربه ی شکست عاطفی صورت گرفته است. روش‏شناسی: نمونه یپزوهش حاضر شامل سی نفر دانشجوی دختر در حال تحصیل در دانشگاه شیراز در سال تحصیلی 1402 بود که در بازه سنی 18 تا 35 سال بودند و حداکثر شش ماه از تجربه ی شکست عاطفی آنها گذشته بود، شرکای عاطفی غیر هم جنس بودند و رابطه ی عاطفی در کمترین زمان 6 ماه طول کشیده است. گروه نمونه بر اساس نمره برش در پرسش نامه نشانگان ضربه ی عشق که برای تمامی داوطلبان شرکت در پژوهش تکمیل شد انتخاب شدند، نحوی گمارش در دو گروه آزمایش و گواه از میان سی نفر گروه نمونه روش تصادفی ساده بوده است. پس از گمارش 15 نفر در گروه آزمایش، در 12 جلسه دو ساعته به صورت هفته ای یکبار، درمان هیجان مدار گروهی دریافت کردند، اما گروه گواه با عنوان لیست انتظار مدل یا درمانی دریافت نکردند. پرسش نامه رشد پس از آسیب تدسچی و کالهون، پرسش نامه خود ارزشمندی دوستی و حسینی نیا و امنیت روانی مازلو بعد از گذری کردن دوره درمان برای دو گروه اجرا شد. یافته‏ها: نتایج تحلیل کوواریانس تک متغیره(ANCOVA) و چند متغیره (MANCOVA) نشان داد درمان هیجان مدار موجب افزایش معناداری در احساس خود ارزشمندی، امنیت روانی و رشد پس از آسیب در دانشجویان دارای تجربه شکست عاطفی می شود. نتیجه‏گیری: درمان هیجان مدار با افزایش شناخت هیجانی همراه با سازوکارهای پیش بینی، کنترل و راهبردهای رویارویی کارآمد به بهبود خود ارزشمندی در فرد، امنیت روانی و رشد پس از آسیب کمک می کند.