مهناز جوکار

تابآوری به عنوان توانایی و مهارتی است که فرد را قادر می سازد خود را با مشکلات و چالشها سازگار کند و این عامل کمک کننده ی فرآیند تحول مثبت نوجوانی است. هدف از پژوهش حاضر تعیین رابطه ی بین نیازهای بنیادین روانشناختی با تابآوری از طریق نقش میانجیگری خودکارآمدی در مهارتهای زندگی در دورهی نوجوانی هست. این پژوهش به روش تحقیق توصیفی و از نوع همبستگی و در قالب مدل معادلات ساختاری انجام شد. جامعه ی آماری شامل دانش آموزان دختر و پسر پایه های ششم ابتدایی، متوسطه ی اول و دوم بوشهر در سال 1401 - 1400 بودند که از بین جامعه تعداد 503 نفر به روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. از مقیاسهای خودکارآمدی موریس ) SEQ-C (، پرسشنامه ی تابآوری دی کارولی جان ساگون 2014 ، پرسشنامه ی نیازهای بنیادین روانشناختی ) BSNQ (؛ گاردیا، دسی و رایان، ) 2000 ) استفاده شده است. برای تجزیه و تحلیل دادهها از مدل معادلات ساختاری استفاده شد. نتایج تجزیه و تحلیل داده ها در مدل نشان داد، مسیرهای نیازهای بنیادین روانشناختی به خودکارآمدی در مهارتهای زندگی و خودکارآمدی به تابآوری در دوره نوجوانی معنادار بودند. همچنین، مسیر نیازهای بنیادین روانشناختی بهصورت غیرمستقیم از طریق خودکارآمدی در مهارتهای زندگی با تابآوری معنادار است. با توجه به یافته های این تحقیق، می توان نتیجه گرفت که هر چه به اواخر نوجوانی نزدیک میشویم تأثیر نیازهای بنیادین روانشناختی بیشتر میشود و خودکارآمدی نقش واسطه ای خود را در دورهی نوجوانی به خوبی اجرا میکند.