مهناز جوکار

زمینه: درکارهای پژوهشی عدم توجه به والدگری پدران و تاثیر آن بر روابط زوجین از طریق مداخله غیرمستقیم با اهرم کمک به فرزندان میتواند دارای اهمیت باشند و با این روش میتوان به نتایج رضایتبخشی دست یافت. هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی مداخله متمرکز بر افزایش فعالیت پدر در فرآیند هموالدگری و تاثیر آن بر صمیمیت و تعهد همسران و رابطه پدر- فرزند میباشد. روششناسی: جامعه آماری این پژوهش شامل تمام خانواده های دارای فرزند کالس پنجم یا ششم ابتدایی شهر بوشهر در سال تحصیلی 1402 بودند که 32 خانواده (32 مرد، 32 زن و 32 کودک) به روش دردسترس انتخاب شدند، سپس به صورت تصادفی 16 خانواده (16مرد، 16 زن، 16 کودک) در گروه آزمایش و 16 خانواده (16مرد، 16 زن، 16 کودک) در گروه کنترل گمارده شدند. طرح پژوهش به صورت پیشآزمون و پسآزمون بههمراه گروه کنترل بود. به منظور تجزیه و تحلیل دادهها در این پژوهش پس از استخراج نتایج و تحلیل توصیفی دادهها و محاسبه میانگین و انحراف استاندارد، از روش تحلیل کوواریانس یکراهه، واریانس چند متغیره و آزمون یومن وایتنی استفاده گردید. یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که میزان معناداری برای متغیرهای پژوهش به ترتیت صمیمت زناشویی پدران 001/0؛ تعهد زناشویی پدران 001/0؛ تعهد زناشویی مادران 003/0؛ کیفیت رابطه والد-کودک در پدران 18/0 و کیفیت رابطه والد-کودک در کودکان 001/0 است و نتایج آزمون یومن وایتنی نشان داد که میزان معناداری برای متغیر صمیمت زناشویی مادران 13/0 است. نتیجه گیری: نتایج حاصل از این پژوهش نشان میدهد مداخله متمرکز بر افزایش فعالیت پدر در فرزندپروری باعث افزایش کیفیت رابطه همسران در بعد صمیمیت و تعهد است و همچنین باعث افزایش کیفیت رابطه والد-کودک می شود.