محمد منصوری مقدم

فقر یکی از معضلات جدی جامعه بشری است ولی بواسطه سیطره رئالیسم بر ادبیات روابط بین الملل از گردونه توجهات بین المللی خارج گردید. با وجود این، شاخه اقتصادی مکتب لیبرالیسم آن را مورد توجه قرار داد و لذا نوعی برداشت ایستا از فقر تحت عنوان «فقر مطلق» و «فقر نسبی» مطرح گردید که معیارهای سنجش آن عموماً سطح درآمد افراد بود. با ظهور«نظریات اجتماعی سیاست بین الملل» برداشت بدیلی از فقر مطرح می شود مبنی بر این که فقر بیش از آن که یک موضوع اقتصادی صرف و نتیجه ضروری و محتوم لیبرالیسم اقتصادی و جهانی شدن باشد، یک موضوع اجتماعی، هویتی و رابطه ای است که در چارچوب نظام های سیاسی مختلف قابل درک است و «ریشه کن کردن» آن مستلزم بازاندیشی «حکومت مداری جهانی» است.اصل اساسی این باز اندیشی نیز تلقی فقر به عنوان اصل اساسی «حقوق بشر» است.