محمد منصوری مقدم

خلیج فارس، دریای عمان و اقیانوس هند از زمان های بسیار دور از نظر سیاسی، تجاری، اقتصادی مورد توجه بوده و همواره از ارزشمندترین و مهم ترین آبراه های جهان بوده است. بنادر اصلی واقع در خلیج فارس و اقیانوس هند کانون اصلی تجارت و اصلی ترین بازیگران چرخه اقتصادی بودند؛ مانند بندر سیراف، هرمز، بصره، صحار، سریلانکا، بنهور و مانتایی. در دوره معاصر نیز به علت پتانسیلی که کشورهای حوزه خلیج فارس داشتند؛ از جمله منابع عظیم نفتی و گاز، منابع معدنی و طبیعی و صنایع دریایی، هموار توجه بسیاری از کشورها را به این منطقه جلب کرده اند. یکی از کشورهایی که در اواخر قرن بیستم میلادی نقش اساسی در ساماندهی امور داخلی و گسترش تجارت منطقه ای نقش داشته است، کشور امارات متحده عربی تحت رهبری شیخ زاید بن سلطان آل نهیان بوده است. این پژوهش در پی آن است که نقش سیاست های اقتصادی شیخ زاید و دولت امارات متحده عربی را بر تعاملات اقتصادی منطقه خلیج فارس در قرن اخیر مورد بررسی قرار دهد. یافته اصلی این پژوهش که با روش توصیفی ـ تحلیلی و با استناد بر منابع فارسی و لاتین انجام شده، نشان می دهد که شیخ زاید با اتخاذ سیاست درهای باز و جذب سرمایه خارجی، تخصص، فناوری، دانش و مهارت و همچنین از طریق تقویت زیرساخت های اقتصادی، کشورش را از قالب یک کشور تک محصولی(نفت) خارج کرده و با تشویق شهروندان و موسسات تجاری یک اقتصاد با زیرساخت های خودکفا ایجاد کرد که علاوه بر منطقه خلیج فارس در سطح بین المللی نیز می درخشد.