سید نورالدین امیری

مکتب اصفهان ازجمله سبک های معماری است که در عصر صفویه؛ بالأخص اواخر این دوران در اصفهان رونق گرفت. به طورکلی یکی از مشخصه های اصلی که باعث امتیاز این دوره تاریخی از دوره های پیشین و پسین آن شد، توجه متخصصان به معماری بود. بر همین معیار بود که آثار معماری بزرگی در این عصر آفریده شد؛ آثاری که تماماً از منطق مندرج در سبک اصفهان تبعیت می کردند؛ البته شهر اصفهان پیش از عصر صفویه نیز دارای آثار معماری شگرفی بود، اما به نظر می رسد که مکتب اصفهان بر معماری این شهر آن چنان مؤثر افتاد که باعث خلق آثاری شد که هم چنان در رده بهترین های جهانی هستند. [1] استقرار دولت صفوی در اصفهان فرصتی ایجاد کرد که این دولت آرمان شهر خود را بر مبنای آرای حکمی و فلسفی بنیان گذارد و به شهر چون نماد و تجسم و تجسد کالبدی - فضایی این مفاهیم بنگرد. طبعا هنر که مساعدترین زمینه و بستر برای تبلور اندیشه ها و مضامین عالی تفکر اسلامی در همه ادوار آن بوده است، تجسم و تجسد اندیشه های مکتب اصفهان گردید.[2] همچنان که مشهود است هنر دوره صفوی از دوران درخشان هنر ایرانی است. هنر این دوره در بسیاری از زمینه ها ، ادامه دوران طلایی هنربار دوره تیموریان است. هنر ایران در این دوره در زمینه های معماری ، نگارگری ، خوشنویسی ، قالی بافی ، فلزکاری ، سفالگری ، پارچه آرایی و... نمایانگر می شود. از هنرمندان برجسته ی دوره صفوی می توان به کمال الدین بهزاد ، رضا عباسی ، حسین بنا اصفهانی ، میر عماد ، آقا میرک نام برد. شهرت های مهم هنر پرور در عصر صفویه در اصفهان ، تبریز ، هرات ، قزوین که پایخت های این دوره از تاریخ بودند مشهود است.