نسیم قنبری

پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر ارزیابی پویای هیجانی بر عملکرد نوشتاری زبان آموزان ایرانی سطح پیش متوسطه انجام گرفت. ارزیابی پویا به عنوان رویکردی آموزشی–ارزشیابی، تعامل میان آموزش و سنجش را در یک چارچوب واحد ادغام می کند؛ با این حال، نقش مؤلفه های هیجانی در این فرایند کمتر مورد بررسی قرار گرفته است. این پژوهش از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون–پس آزمون و گروه کنترل بود و جامعه ی آماری آن شامل 30 زبان آموز مونث 13 ساله ایرانی بود که در سه کلاس مجزا به صورت گروه های موجود انتخاب شدند: یک گروه کنترل (ارزیابی پویای استاندارد) و دو گروه آزمایشی (حضوری و برخط) که تحت ارزیابی پویای هیجانی قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه ی هوش هیجانی صفتی–فرم کوتاه نوجوانان و آزمون های نوشتاری مبتنی بر 20 واژه ی هدف بود. در هر یک از هشت جلسه ی مداخله، زبان آموزان چهار جمله با استفاده از واژگان تعیین شده نوشتند؛ با این تفاوت که در گروه های آزمایشی، جملات حاوی یک واژه ی هیجانی بودند و معلم از طریق راهنمایی و بحث درباره ی احساسات، میانجیگری هیجانی را اعمال می کرد. داده های نوشتاری بر اساس شاخص های پیچیدگی، دقت و روانی تحلیل شدند و دقت جملات به صورت دستی ارزیابی گردید. نتایج تحلیل کمی نشان داد که هر دو گروه آزمایشی در مقایسه با گروه کنترل، در پس آزمون عملکرد بهتری داشتند و از نظر دقت، پیچیدگی نحوی و واژگانی پیشرفت معناداری نشان دادند. علاوه بر این، مقایسه ی دو گروه آزمایشی بیانگر آن بود که گروه برخط نیز به اندازه ی گروه حضوری از مداخله ی هیجانی سود برده است. یافته ها بیانگر آن است که ادغام مؤلفه های هیجانی در ارزیابی پویا موجب افزایش درگیری شناختی و هیجانی زبان آموزان، بهبود کیفیت نوشتار، و ارتقای سطح آگاهی هیجانی آنان می شود. در مجموع، نتایج این پژوهش حاکی از آن است که ارزیابی پویای هیجانی می تواند رویکردی مؤثر برای توسعه ی هم زمان توانایی های زبانی و هوش هیجانی در زبان آموزان نوجوان باشد و کاربردهای نظری و عملی ارزشمندی